“พี่เสือ! แตงกวาอยู่กับพี่ไหมคะ”
ศยามลกรอกเสียงขุ่นเคืองลงไปตามสาย หลังจากกลับมาจากเก็บค่าเช่าแผงที่ตลาด แล้วไม่พบลูกสาวที่บ้าน และยังหายตัวไปพร้อมกับสามี ที่เพิ่งทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่องเมื่อช่วงเช้า ก่อนที่เธอจะออกไป
(อยู่)
“อยู่ที่ไหนคะ” พยายามใจเย็นเข้าไว้ แม้ตอนนี้ศยามลแทบจะกรีดร้องใส่โทรศัพท์แล้วก็ตาม
(ก็อยู่นี่แหละ) มือบางกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น นับหนึ่งถึงสิบในใจ
“อยู่นี่ของพี่คือที่ไหนล่ะคะ”
(ปูหยา แจงจากจินนี่ค่า)
เสียงเล็กของลูกสาววัยสองขวบดังแทรกเข้ามาในสาย ศยามลคงไม่ต้องรอคำตอบจากสามีแล้ว ว่าพาลูกสาวไปที่ไหน หญิงสาวจึงตัดสายทิ้งและรีบขยับรถไปบ้านเสี่ยอำนาจ
ขนมขบเคี้ยวห่อละห้าบาทถูกยื่นมาตรงหน้าคุณปู่ ร่างเล็กจ้ำม่ำของหนูน้อยแตงกว่าวัยสองขวบ ยืนเกาะโซฟารอให้ผู้เป็นปู่แกะขนมให้
“หนูเพิ่งกินไปเองนะลูก จะกินอีกแล้วเหรอ เดี๋ยวแม่พริกมาเห็นก็บ่นให้นะ” พูดพร้อมกับอุ้มหลานสา
