เสี่ยอำนาจนั่งมองแขกผู้มาเยือน ด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์และจับพิรุธ เพราะตั้งแต่วันนั้นที่มาหา แขกคนสำคัญก็หายหน้าหายตาไปเลย ราวกับลาจากโลกใบนี้ไป ทว่าวันนี้กลับโผล่หน้ามาให้เห็นอีกครั้ง
“เสี่ยสบายดีนะครับ ไม่ได้เจอกันนานเลย” เอ่ยถามสารทุกข์สุกดิบพอเป็นพิธี
“เข้าเรื่องมาเถอะปวร ทำไมอยู่ดีๆ ถึงมาที่นี่ หรือว่าเดือดร้อนเรื่องเงินเหมือนที่ผ่านมา” ปวรและภรรยาหันมองหน้ากันเล็กน้อย เมื่อเห็นภรรยาพยักหน้าให้ ก็หันมาเผชิญหน้ากับเสี่ยอำนาจอีกครา
“ผมจากที่นี่ไปนาน คิดถึงลูกสาว ก็เลยว่าจะแวะเวียนมาเยี่ยมสักหน่อย”
“ลืมไปหรือเปล่าว่าหนูพริกไม่ใช่ลูกสาวแกแล้ว แกขายขาดให้ฉันแล้วนะ”
“เรื่องนั้นผมทราบดีเสี่ย แต่ขอแค่เห็นหน้าได้ไหม ได้พูดคุยกันสักหน่อยก็ยังดี ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำมันเลวมาก แต่ตอนนั้นผมไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้ ทำให้ผมต้องขายลูกกิน”
“จริงด้วยเสี่ย ใจจริงพี่ปวรไม่ได้อยากเอาหนูพริกมาขายเ
