ประมาณสิบโมงเป็นมื้อเช้าของทั้งน้ำฟ้าและสิบแสน ทำให้คนทั้งคู่นั่งทานข้าวด้วยกัน
"นั่งนิ่งๆ" สิบแสนบอกคนบนตักที่พยายามจะขืนตัวลุกออก ทว่าสิบหมื่นไม่ยอม
"อื้อออ แม่"
"ลูกอยากไปเล่นของเล่นหรือเปล่าคะ" เลี้ยงลูกมาเองกับมือมีอะไรบ้างที่เธอไม่รู้ใจ เด็กน้อยขี้เบื่อง่ายเพราะไม่มีอะไรให้เล่น
"อย่ามาเดารีบป้อนมา" วันนี้น้ำฟ้าต้องเป็นฝ่ายป้อนข้าวเขาบ้างเพราะลูกชายกำลังงอแงบนตัก หากไม่ป้อนเขาคงไม่ได้กินข้าวแน่ๆ
น้ำฟ้ามองอีกฝ่ายนิ่ง อะไรของเขากัน ทำไมต้องให้เธอป้อนด้วยล่ะ หากเขาปล่อยลูกไปเล่นก็ได้กินข้าวแล้ว
สิบหมื่นไม่ได้งอแงที่จะอยู่บนตักเขาสักหน่อย มีแค่เขาบังคับให้เด็กน้อยนั่งนิ่งๆ ไม่ยอมให้สิบหมื่นไปไหน
"ทำไม ให้ป้อนข้าวแค่นี้ทำไม่ได้ หากฉันปล่อยลูกไปแล้วเกิดสิบหมื่นเป็นอันตรายจะทำยังไง" กับผัวนี่อะไรก็ไม่ได้สักอย่าง ทีกับไอ้ยอด หึ
"งั้นเดี๋ยวฟ้าไปหยิบของเล่นให้ลูกแป๊บนะคะ"
น้ำฟ้ารีบล
