ฟีน พาร์ท
ฉันหอบสังขารตัวเองมาที่โรงพยาบาลแต่เช้าตรู่ เพราะมีนัดกับเจ้าของตึก ทั้งที่เมื่อคืนนอนยังไม่เต็มอิ่ม เพราะมัวแต่อ่านหนังสือเกี่ยวกับการทำธุรกิจ แล้วก็แลกเปลี่ยนพูดคุยกับเพื่อนที่เปิดร้านนานหลายชั่วโมง
อยากเปิดร้านเป็นของตัวเองดูสักครั้ง ถ้าไปได้ไม่สวยก็แค่คิดซะว่าเป็นก้าวเเรกในการเริ่มทำธุรกิจก็แล้วกัน
นอกจากข้าวที่กินเป็นประจำ ฉันก็ชอบขนมปังรองลงมา พอได้ไปเปิดหูเปิดตาฉันก็อยากจะลองมองหาอะไรทำ ถ้าเกิดมันเวิร์คก็จะไปให้สุดทาง
“ใจเย็นฟีน.. แค่คุยเรื่องเอกสารแล้วก็จบ” ฉันพูดขึ้นกับตัวเองหน้าห้องของผู้ป่วย พลางกำหนดลมหายใจเข้าออกให้อยู่ในความสงบ
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าการเจอกันของเราสองคนจะประหม่าขนาดนี้..
หลังจากตั้งสติได้ ฉันก็เลื่อนประตูเข้าไปในห้องผู้ป่วย ก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อไม่เห็นใครในห้องเลยสักคน
สายตากวาดมองไปรอบบริเวณอีกครั้ง แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า บนเตียงมีแค่ผ
