แต่ละวันผ่านพ้นไปอย่างยากลำบาก ผมใช้ชีวิตแบบไม่รู้วันรู้คืนจากการทำงาน พยายามหาอะไรทำไม่ปล่อยให้ตัวเองว่าง จะได้ไม่ฟุ้งซ่านจนต้องไปอัดบุหรี่เข้าปอดอีก
ทรมานฉิบหายเลยว่ะ..
ใช่ครับ ผมกำลังจะเลิกบุหรี่ พยายามอย่างมากที่จะรักษาตัวเองให้ดี แล้วก็ป้องกันคนรอบข้างจากควันพิษนี่ด้วย
ช่วงแรกก็เกือบจะล้มเลิกความตั้งใจไปแล้ว แต่ก็กลับมาเด็ดขาดกับตัวเองเอาไว้ เพียงเพราะใครบางคนเอาแต่วกวนอยู่ในหัวผมตลอด
เหมือนเวลาของคนทั่วไปจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่เข็มนาฬิกาชีวิตของผมกลับเดินช้าลง ผ่านไปอย่างทรมานจนแทบจะขาดใจ
เวลาล่วงเลยจากวันเป็นเดือน ก่อนจะเคลื่อนนานแรมปีที่ผมไม่ได้พบเธอ เหลือทิ้งแต่ความทรงจำมากมายในร้านที่เราได้พบกัน
ผมไม่รู้ว่าเธอเดินไปด้วยตัวเองไกลแค่ไหนแล้ว แต่ผมยังอยู่ตรงนี้.. เพียงลำพัง
“เรากลับก่อนนะ เอาไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอาขนมมาฝาก”
“อืม”
ผมพยักหน้ารับจูน เธอโบกไม้โบกมือก่อนจะเปิดป
