หมับ... มือหนาคว้าเข้าที่มวยผมดกดำ ที่มัดรวบไว้ด้านหลังจนใบหน้าหญิงสาวเชิดแหงนขึ้นตามแรงดึงขยุ้ม
“เธอต้องการอะไร ถึงเข้ามาในบ้านฉัน” น้ำเสียงทุ้มเข้มเกรี้ยวกราดตวาดถามใส่หน้า
“หนูมาทำงานจริง ๆ ค่ะ ถ้าคุณไม่สบายใจ หนู
ออกไปอยู่ที่อื่นก็ได้ค่ะ และจะไม่กลับมาให้คุณเห็นหน้าอีกค่ะ ฮือ ๆ หนูเจ็บ” เสียงสะอึกสะอื้นปนร่ำไห้ เธอเจ็บทั้งแผลที่เท้าที่ตอนนี้เขาทิ้งน้ำหนักลงที่เท้าเธอ
ไหนจะเจ็บที่หนังหัว มันเจ็บจนต้องยกมือที่สั่นเทาขึ้นจับซ้อนมือหนาไว้ น้ำตาหล่นร่วงเผาะ ไหลลงตามลำคอ ไหลลงเปียกคอเสื้อยืด
“ฮึ ๆ คิดว่ามันจะง่ายอย่างงั้นหรือปิ่นฉัตร”
เขาตะคอกใส่หน้าหญิงสาว ความหวาดกลัวทำให้ปิ่นฉัตรสะดุ้งสุดตัว พยายามเบี่ยงตัวหนี แต่มันช่างยากเหลือเกิน
“หนูจะไปบอกคุณท่านเองค่ะ ได้โปรดปล่อยหนู ฮือ ๆ”
“ฝันไปเถอะ” เตชินท์เหวี่ยงสะบัดมือออกจากมวยผม ทำให้ศีรษะปิ่นฉัตรกระแทกกับตู้ข้างหัวเตียงอย่างจัง
แม้จ
