เวลาสองทุ่มย่างไปหาสามทุ่ม
“อื้อ” เสียงครางเบา ๆ อย่างอ่อนแรง
ปิ่นฉัตรพลิกตัว ดวงตาค่อย ๆ ปรับแสงลืมขึ้นช้า ๆ ร่างกายที่เจ็บและปวดทำให้เธอน้ำตาไหล ตอนนี้เธออยากเข้าห้องน้ำ แต่มันไม่ค่อยมีแรงแต่คงฝืนใช้มือพยุงตัวเองขึ้นนั่ง สายตาส่ายส่องไปรอบห้อง มันมืดแต่ด้านนอกพอมีแสงไฟส่องอยู่บ้าง
“โอ๊ย” เธอปีนลงเตียงเพราะไม่มีแรง พาขาหย่อนถึงพื้นกำลังจะยืน แต่ต้องล้มกองลงพื้น ความปวดรวดร้าวตรงจุดกึ่งกลาง ไหนจะแสบจนน้ำตาไหล
เสียงดังจากภายในห้องทำให้คนที่อยู่ด้านนอก สองเท้ารีบก้าวไปดู หัวไหล่หนาพิงขอบประตูยืนมองคนสร้างเรื่องล้มอยู่ข้างเตียง
“ไง ยังไม่ตายเหรอ เธอนี้อึดดีนี่” เตชินท์พูดทั้งกระตุกยิ้ม
“คุณ” ปิ่นฉัตรหันขวับไปยังต้นตอของเสียง ท่าทางตื่นตระหนกหวาดกลัวเห็นได้ชัด เธอร่นถอยไปตามขอบเตียง ดวงตาร้อนผะผ่าวจนที่สุดน้ำตาก็ไหล เธอกลัวชายหนุ่มจนตัวสั่น ยามที่เตชินท์เดินตามช้า ๆ เมื่อเธอกระเถิบถอยหนี
