จิณณ์จับร่างเล็กพาดบ่าแบกกลับมาโยนไว้บนเตียงในห้องอีกครั้ง อิงดาวนอนหอบหายใจแรง มองคนใจร้ายด้วยความเจ็บใจ ดวงตามีน้ำตาคลอ
“ปล่อยฉันไปเถอะนะ คุณจิณณ์”
อิงดาวอ้อนวอนเสียงสั่นเครือเลิกต่อต้านเขา เมื่อผลตอบกลับมันรุนแรงตามอารมณ์ร้ายๆ ของอีกฝ่าย
“อิงดาว อย่ามารยา”
จิณณ์เหยียดยิ้มหยัน มองคนตัวเล็กที่ตอนนี้สิ้นฤทธิ์นอนน้ำตาคลอ อ้อนวอนเขาราวกับลูกแมวหลงทางด้วยสายตาดูแคลน
“แน่จริงก็เก่งให้ตลอดสิ ฉันไม่สงสารเธอหรอกนะ”
“ทำไมคุณใจร้ายแบบนี้ ฉันไปทำอะไรให้คุณนักหนา”
น้ำตาของอิงดาวไหลออกมาด้วยความคับแค้นใจ กำหมัดแน่น อยากข่วนหน้าหล่อๆ ของคนใจร้ายนัก
“ทำสิ เธอบังอาจทำหน้าให้เหมือนเมียฉัน มาหลอกลวงฉัน แล้วยังเที่ยวไปให้ท่าผู้ชายไปทั่ว”
เขากล่าวโทษเธอ เมื่อวานสติเขาหลุดไปเพราะเห็นเธอใกล้ชิดกับธีร์ แล้วยังทำท่าสนิทสนมกับวิทยาอีก จิณณ์หงุดหงิดใจทุกครั้งที่เห็นอิงดาวคุยกับผู้ชายคนอื่น แม้จะบอกว่า
