Chapter 4
955 คำ
Chapter 4
@คอนโดสปาย
18.00 น.
“แต่ฉันสนใจพี่บิ๊กบอสนะ พี่เขาดูเป็นคนอบอุ่นดี”
“โอ๊ย...หยุดคิด! หยุดคิดได้แล้ว” สปายซุกใบหน้าลงบนหมอนอิงใบใหญ่อย่างว้าวุ่นใจ เมื่อคำพูดของมัดหมี่วนเวียนอยู่ในหัวของเธอจนสลัดไม่ออก เธอไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิดว่าทำไมถึงต้องเก็บคำพูดของมัดหมี่มาคิดวนไปวนมาแบบนี้ด้วย และถ้ามัดหมี่จะชอบบิ๊กบอสมันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอแม้แต่น้อย
กริ่งงงง…
เมื่อสปายมองเห็นรายชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอมือถือ เธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย เพราะคนที่โทรมาก็คือปอแก้วผู้เป็นป้าของหญิงสาว และที่ปอแก้วโทรมาคงจะไม่พ้นเรื่องเงินทอง
“ฮัลโหลค่ะ ป้าแก้ว”
(สปายช่วยป้าด้วย ฮือๆ...ชะ...ช่วยป้าด้วยลูก~)
“ป้าแก้วๆ ป้าเป็นอะ...”
ตู๊ดๆ...
สัญญาณปลายทางถูกตัดไปก่อนที่สปายจะถามจบ สปายกดโทรหาปอแก้วอีกครั้ง แต่ไม่สามารถติดต่อได้ สปายจึงรีบหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กแล้วรีบวิ่งออกจากห้อง และขับรถไปที่บ้านของปอแก้วด้วยความร้อนใจ เพราะกลัวว่าปอแก้วจะตกอยู่ในอันตราย
@บ้านปอแก้ว
เมื่อสปายขับรถมาถึงบ้านปอแก้ว หญิงสาวก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันที โดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่ามีรถตู้คันสีดำกระจกหนาทึบจอดอยู่บริเวณหน้าบ้านของปอแก้ว แต่แล้วเท้าเล็กก็ชะงักนิ่งอยู่กับที่ เมื่อเห็นชายร่างใหญ่ราวกับพวกมาเฟียนั่งอยู่บนโซฟากลางบ้านกับลุงเขยของเธอ โดยที่มีลูกสมุนอีกสี่คนยืนข้างกายราวกับบอดีการ์ด พวกมันเหล่านั้นมองมาที่เธอด้วยสายตาแปลกๆ
“มาแล้วเหรอ?” สมศักดิ์เอ่ยถาม แล้วแสยะยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย ก่อนจะหันไปพยักหน้าอย่างมีเลศนัยกับชายร่างใหญ่ที่นั่งอยู่บนโซฟา
“ลุงศักดิ์...ป้าแก้วอยู่ไหน” สปายเอ่ยถามเสียงแข็ง เพราะเธอไม่ค่อยถูกชะตากับสมศักดิ์ผู้เป็นลุงเขยของเธอมากนัก และถ้าปอแก้วไม่โทรมาร้องห่มร้องไห้เหมือนมีเรื่องเดือดร้อนให้เธอช่วย เธอก็คงไม่มาเหยียบที่บ้านหลังนี้แน่
“ดูทีวีอยู่บนบ้าน” สมศักดิ์เอ่ยบอกสปายอย่างไม่ทุกข์ร้อน มันไล่มองเรือนร่างสมส่วนของหลานสาวด้วยสายตาแทะโลม
“ถ้าป้าแก้วไม่ได้เป็นอะไร หนูกลับละ” สปายรีบเอ่ยบอกลาทันที เพราะดูจากสถานการณ์ตอนนี้ หญิงสาวรู้สึกเหมือนว่าเธอถูกหลอกให้มาที่นี่
“ป้าอยู่นี้สปาย” ปอแก้วเดินลงมาจากชั้นสองด้วยใบหน้าระรื่น โดยไม่ได้มีเรื่องเดือดร้อนเหมือนที่โทรมาหาเธอเลยสักนิด
“สวยมาก หุ่นเอกซ์แบบนี้น่าจะสวยถูกใจเสี่ยทรงพลเลยแหละไอ้สมศักดิ์” ชายร่างใหญ่คนนั้นเอ่ยพูดออกมาอย่างพึงพอใจ มันแสยะยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว มันเอามือลูบคางตัวเอง แล้วพิศมองสปายด้วยสายตาหื่นกามอย่างปิดไม่มิด เมื่อมันเห็นหญิงสาวที่สมศักดิ์ยื่นข้อเสนอที่จะขายเพื่อหักหนีการพนัน
“ผมขอเพิ่มราคาอีกนิดนะครับ เพราะของยังสดใหม่อยู่เลย” สมศักดิ์เอ่ยพูดราวกับกำลังต่อรองซื้อขายสินค้ากัน
“ถ้ายังสดตามที่มึงพูด เดี๋ยวกูจะบอกเสี่ยทรงพลเพิ่มเงินให้มึง แต่ต้องให้เสี่ยทดลองสินค้าก่อน” ชายร่างใหญ่แสยะยิ้มออกมาแล้วมองสปายอย่างไม่ละสายตา
“นี่มันอะไรกัน! คิดจะทำอะไร!” สปายเอ่ยถามอย่างตกใจ เมื่อได้ยินบทสนทนาที่สมศักดิ์และชายชุดดำคุยกันราวกับกำลังตกลงซื้อขายสินค้า ซึ่งสินค้าชิ้นนั้นก็คือเธอ หญิงสาวไม่ได้รอฟังคำตอบในสิ่งที่เอ่ยถามไป แต่เธอกลับก้าวเท้าถอยหลังแล้วรีบวิ่งออกไปจากบ้าน
“ปล่อยฉัน!!” สปายกรีดร้องด้วยความตกใจกลัว เมื่อถูกชายชุดดำสองคนจับล็อกตัวเธอไว้แน่นราวกับคีมเหล็ก
“ป้าแก้วช่วยหนูด้วย!!” สปายเอ่ยขอความช่วยเหลือจากปอแก้วที่ยืนมองสปายนิ่งๆ ราวกับไม่รู้สึกอะไร เมื่อสปายโดนชายชุดดำจับตัวไว้
“ช่วยป้าหน่อยนะสปาย ป้าไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ” ปอแก้วเอ่ยพูดอย่างเห็นแก่ตัว เพราะถ้าปอแก้วไม่ทำแบบนี้ เธอก็คงจะโดนพวกเจ้าหนี้บ่อนยึดบ้านอย่างแน่นอน แล้วพวกมันก็คงจะตามไปยุ่งกับลูกสาวของเธอด้วย
“มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ ป้ายังเห็นหนูเป็นหลานอยู่หรือเปล่า...” สปายเอ่ยพูดตัดพ้อ เพราะปอแก้วเป็นคนเลวร้ายแบบนี้ใช่ไหม คุณพ่อของเธอถึงสั่งห้ามไม่ให้ติดต่อกับปอแก้ว
“เอานังนี่ไปขึ้นรถ!” ชายร่างใหญ่ที่เป็นหัวหน้าเอ่ยสั่งลูกสมุนของมัน
“ปล่อยฉัน!!” สปายดีดดิ้นสุดแรง และตะคอกเสียงดังลั่น แต่ไม่ว่าเธอจะแผดเสียงดังขนาดไหน พวกชายชุดดำก็ไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังจับเธอล็อกไว้แน่นกว่าเดิม จากนั้นพวกมันก็ฉุดกระชากสปายขึ้นรถตู้ทันที และเมื่อสปายฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ เธอจึงนิ่งเงียบให้พวกมันตายใจ ส่วนมือบางก็ค่อยๆ ล้วงหยิบมือถือในกระเป๋าแล้วกดโทรออกหาคนที่เธอไว้ใจมากที่สุด...
- ผู้เขียน
