EP.8 ลวนลาม
922 คำ
"แต่ฉันไม่ได้สั่ง"
"อะไรนะคะ..."
พริกหวานไม่เข้าใจทำน่าสงสัย ไนท์ วางหนังสือที่ชอบอ่านลง จ้องหน้าพร้อมกับพูดเสียงย้ำชัดถ้อยคำ "นมจากเต้าบูดๆ ของเธอ..ฉันไม่อยากดูดให้เป็นเสนียดลิ้น"
กริ่งงงง
กระดิ่งสีทองวางข้างกายสั่นสะเทือน เป็นการเรียกผู้คุมจากด้านนอก พริกหวานตกใจรีบสวมใส่เสื้อผ้า ด้วยความอายจึงวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหยุดอยู่ตรงทางเดินเชื่อมประตู ใบหน้าสวยเริ่มเคียดแค้น
"ทำไมฉันถึงสู้อียี่หวาไม่ได้ ทั้งที่ฉันเห็นแล้วก็เล็งนักโทษคนนี้มาก่อนมันด้วยซ้ำ!!" สายตาอาฆาตเริ่มก่อตัวเป็นความแค้น ตั้งแต่ยี่หวามาทำงาน ก็ได้รับคำยกยอชมเชยจากหลายคน จนทำให้พริกหวานไม่มีใครสนใจ แถมผู้ชายที่เธอถูกชะตาต้องใจ ตอนนี้ก็ถูกยี่หวาคว้าเอาไป
ในเมือง
ช่วงนี้งานในคุกเถื่อนไม่ค่อยมี เนยจึงลากยี่หวามาเที่ยวในเมืองเป็นเพื่อน สองสาวเข้าร้านกาแฟ เดินเลือกซื้อของที่ตลาด แต่คงเป็นเพราะความสวยสะดุดตา จึงมีวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหา
"ขอเบอร์ได้ไหมครับ" ชายหนุ่มพูด
"ไม่ได้ค่ะ" เนยตอบ
"ทำไมใจร้ายจัง พี่ชอบน้องคนนี้นะ"
"ยี่หวาไม่ชอบพี่แน่"
"อย่าเพิ่งตัดสินใจแทนคนอื่นสิครับ"
"ถอยไปเลยนะ อย่ามาวุ่นวาย!"
ปรากฏว่ากลุ่มวัยรุ่นหมายตาต้องใจยี่หวา ด้วยความน่ารักแถมหุ่นอวบอั๋นสะดุดตา ในกลุ่มมีชายหน้าตาไม่น่าไว้วางใจสี่คน ล้อมวงพูดจาคุกคาม เนยโต้เถียงแต่เหมือนไม่มีใครสะทกสะท้าน จึงใช้จังหวะคว้ามือยี่หวาวิ่งหนีเข้าซอย
ตึก ตึก ตึก
"บ้าเอ๊ยยยย!" เนยสบถ "ทางตัน"
"เนย..พวกมันตามมา" ยี่หวาสะกิด
"ไม่ต้องกลัวนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็กรี๊ดดังๆ"
"จะมีใครได้ยินไหมเนี่ย รอบข้างมีแต่ป่า"
"ไม่น่าพาวิ่งมาซอยนี้เลย"
เพราะไม่คุ้นทาง จึงไม่ทราบว่ามีทางหนีทีไล่ตรงไหน สุดท้ายก็หยุดอยู่ที่ซอยตัน แถมรอบข้างมีแต่ป่ารกร้างกับตึกเก่าทรุดตัว
"จะหนีไปไหนครับน้องสาว" ชายสี่คนวิ่งเข้ามา ใบหน้าบ่งบอกคล้ายว่าจะติดยา
"ถอยไปนะ!" เนยด่า
"ปากดีแบบนี้ สงสัยต้องโดนเอ็นแข็งฟาดปากสักที"
"ไอ้ทุเรศ!"
"มึงหุบปากบ้างนะอีเตี้ย! กูสนใจเพื่อนมึงต่างหาก ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็เอาเบอร์มาสิวะ"
อีกฝ่ายที่บอกว่าต้องการแค่เบอร์ แต่สายตากลับลวนลามคุกคามไม่หยุด เนยพยายามยืนปกป้องยี่หวาที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลัง
"เฮ้ยยย" เสียงใครบางคนที่เดินออกมาจากตึกร้าง ทุกคนจับจ้องมอง การปรากฏตัวของชายหนุ่มหน้าตาดี แถมใส่สูทสีดำดูท่าทางภูมิฐาน
"มึงอย่าเสือก" กลุ่มชายคุกคามชี้หน้า
"พวกมึงรีบไปจะดีกว่า"
"มึงเป็นยมบาลหรือไง ทำไมพวกกูต้องกลัววะ"
"กูอาจไม่ใช่ยมบาล แต่พาพวกมึงลงนรกได้นะ" พูดจบ พวกผู้ชายคุกคามรีบวิ่งหนีแต่กระเจิง ทำให้สองสาวยืนอึ้งประหลาดใจ
ปรากฏว่าชายหนุ่มหน้าตาดี เลิกเสื้อที่เอว โชว์ปืนสีดำด้านที่พกติดตัวไว้ ทำให้พวกขี้ขลาดกลัวหัวหดวิ่งหนีหาย
ร้านกาแฟ
"พวกเราขอบคุณพี่มากนะคะ" เนยยกมือไหว้
"ไม่เป็นไรครับ"
"พี่ไปทำอะไรที่ตึกร้างนั่น"
"มาดูที่สถานที่ เผื่อจะซื้อเอาไว้เกร็งกำไร"
"หล่อ รวย ไร้ที่ติ!"
เนยเอ่ยปากชมจนชายหนุ่มหน้าตาดียิ้มเขินอาย ต่างจากยี่หวาที่นิ่งเงียบใส่ แต่เธอก็ยกมือไหว้เป็นการขอบคุณ ที่ช่วยเหลือเอาไว้
เนยขอตัวลุกไปเข้าห้องน้ำ ภายในโต๊ะเริ่มเงียบสงัด เพราะไม่มีใครชวนคุย
"เธอชื่อยี่หวาใช่ไหม" เขาถาม
"ค่ะ"
"เมื่อกี้ได้ยินเพื่อนเรียก เป็นคนเรียบร้อย แถมยังพูดน้อยอีกนะเนี่ย ฮ่าๆ"
"ก็เป็นปกติกับคนที่ไม่รู้จักค่ะ"
ยี่หวาตอบตามตรง แต่ดูชายหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้ามสนอกสนใจ จ้องมองตาไม่กะพริบ
"ขอแลกไลน์เอาไว้คุยกันได้ไหม"
"ฉันไม่ค่อยสะดวก เพราะทำงานหลายอย่าง ขอโทษด้วยนะคะ"
"ไม่เป็นไร เอาไว้ถ้าฉุกเฉิน หรือต้องการความช่วยเหลือเมื่อไหร่ ก็โทรมานะ"
เขาหยิบนามบัตรจากกระเป๋าวางไว้ให้ ตัวเล็กคว้าเอาไว้ตามมารยาท เมื่อเนยกลับมาจึงขอตัวลา แต่ก่อนจะไปเนยหันมาถาม "พี่ชื่ออะไรคะ"
"แบท ฉันชื่อแบท"
"ชื่อเท่ชะมัด อิอิ ยินดีที่รู้จักนะคะ"
"ให้ไปส่งไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ พวกเรากลับเองได้"
สองสาวยกมือไหว้อีกครั้งเป็นการร่ำลา ก่อนที่จะเดินจากไป เขาเรียกเช็กบิลเดินข้ามถนน กลับขึ้นรถหรูที่จอดอยู่
บนรถลีมูซีน
"เจอเด็กผู้หญิงที่ชื่อยี่หวาแล้วใช่ไหมครับ" คนสนิทหัวหน้าบอดี้การ์ดเอ่ยถาม
"ก็ไม่คิดว่าจะเจอเร็วขนาดนี้ หึ"
"เป็นแผนที่ได้ผลมากเลยนะครับ ที่นายส่งพวกนักเลงขี้ยา ไปต้อนจนมุมแบบนั้น"
"ถึงเวลาที่ฉัน..จะถือไพ่เหนือกว่าไอ้ไนท์สักที"
บางครั้ง..บางเรื่อง บนโลกใบนี้
ก็ไม่มีคำว่าบังเอิญเสมอไป
- ผู้เขียน
