“ต้นเตย...แล้วถ้าผมจะเป็นคนบอกคุณว่ากฎที่ผมตั้งขึ้นมาน่ะผมทำลายมันด้วยตัวผมเองแล้ว แต่นี้ระหว่างเราไม่มีกฎไม่มีสัญญาอะไรทั้งสิ้น”
“และจะไม่มีการผูกมัดระหว่างกัน”
ต้นเตยน้ำตาไหลหากแต่ปรเมศวร์กลับไม่สะท้านต่อคำปฏิเสธนั้น เขาก้าวเข้ามาหาและหยุดตรงหน้าร่างน้อยที่ยังสั่นสะท้านด้วยความปวดร้าวและหวาดหวั่น ปรเมศวร์จับไหล่บางทั้งสองข้างไว้และขบกรามเบาๆ
“มีสิ...ระหว่างผมกับคุณมีสิ่งผูกมัดเราไว้ด้วยกัน...ลูกยังไงล่ะ”
“ท่านประธาน...”
ต้นเตยตาเบิกกว้าง เธอนิ่งอึ้งไปเพราะนึกไม่ถึง หากทว่าหญิงสาวกลับส่ายหน้า
“ไม่ค่ะ...ไม่ไช่...คุณไม่รู้อะไร...คุณไม่รู้หรอกค่ะ”
“ผมรู้และยิ่งกว่าแน่ใจเพราะตอนที่คุณหายไป ไม่ไปฝึกงาน ผมพบน้ำตาลตอนเธอไปหาคุณที่บริษัทและเธอเป็นคนเล่าทุกอย่างให้ผมฟัง”
“น้ำตาลไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเตยนะคะ”
“คุณอาจปฏิเสธตัวเองได้แต่คุณปฏิเสธความจริงไม่ได้
