ต้นเตยเงียบไป เธอไม่สามารถสกัดกลั้นน้ำตาที่ไหลออกมาได้กับความอ่อนแอที่กำลังกัดกร่อนใจอย่างรุนแรง และในขณะเดียวกันนิลตาก็มองภาพของนักศึกษาสาวที่ยืนน้ำตาหยดไหลตรงหน้าด้วยความสะใจ สักครู่ต้นเตยก็เอ่ยขึ้นเสียงเบาว่า
“ค่ะ...”
“อะไรหรือต้นเตย เธอมีอะไรอยากบอกฉันอย่างนั้นหรือ”
“เตยคิดว่าเตยได้คำตอบของตัวเองแล้ว...เตย...จะไปจากชีวิตของท่านประธาน จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคุณปรเมศวร์อีก ขอให้คุณนิลตาสบายใจได้ค่ะ เตยขอตัวกลับก่อนนะคะ”
หญิงสาวเอ่ยจบก็เดินจากไป ทิ้งไว้เพียงนิลตาที่มองตามด้วยรอยยิ้มเหยียด
“หึ! คิดว่าจะแน่สักแค่ไหน ที่แท้ก็แค่ผู้หญิงที่ทำตัวมียางอายตอนถูกจับได้ ต้นเตย...ถ้าเธอไปให้พ้นจากชีวิตของปรเมศวร์ก็จะดีมากกว่านี้”
“สวัสดีค่ะ...ไม่ทราบว่าห้องฝ่ายบุคคลอยู่ชั้นนี้ใช่ไหมคะ?”
น้ำตาลเอ่ยถามเมื่อเดินเข้าไปหยุดที่โถงทางเดินบนชั้นที่เจ็ดภายในตึกสูงของนครานันท์ กรุ๊ป ตอนเที่ยงตรงซึ่งในขณะนั้
