“เราต่างอยู่กันคนละโลกหรือ มิวซีอา...ทั้งที่ผมกับคุณมองเห็นกันอยู่แค่นี้เอง”
“ไม่หรอกค่ะ ริค...นุ่นต่างหากอยู่ในโลกที่มีแต่ความเกลียดชังของคุณ แต่ก็ขอให้รู้ไว้เถอะค่ะว่าที่นุ่นต้องชดใช้ นุ่นไม่ได้ตั้งใจให้ทุกอย่างเป็นอย่างนี้เลย”
“มิวซีอา...”
ชายหนุ่มครางเสียงแหบพร่าท่ามกลางความสงัดเงียบในพื้นที่แคบ ๆ ระหว่างช่วงตึกซึ่งดูลึกเร้นราวเป็นอีกโลกที่ซุกซ่อนในมุมหนึ่งของนครใหญ่ มัสมินยังคงแนบนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของบุรุษผู้จูบซับหยดน้ำที่ร่วงผล็อยจากดวงตากลมโตทอประกายน้ำตาลเข้มขณะแก่นกลางของร่างสาวกำลังถูกรุกเร้าด้วยสะโพกแข็งแกร่งและมือหนาของคนตัวโตเริ่มล้วงลึกเข้าไปในสาปคอเสื้อซึ่งเปิดอ้ากว้าง
“ริค...เรากลับกันเถอะนะคะ ถ้าใครผ่านมาเห็น...”
หญิงสาวทักท้วงทว่าเสียงผะแผ่วกลับหลุดหายไปในลำคอขณะวาดวงแขนราวปีกนางหงส์แสนงามโอบรอบคอเทพบุตรหนุ่มอิตาเลี่ยน มัสมินเผลอครางและแอ่นกายรับสัมผัสจากปลายนิ้วพลิ
