ปิ่นธารายังทำหน้าที่พยาบาลที่ดี เรียกได้ว่าลืมวันลืมเวลาเลยทีเดียว เวลาผ่านไปจนกระทั่งแสงเย็นของวันสาดผ่านหน้าต่าง เมฆาค่อยๆ ลืมตาขึ้น ร่างกายยังอ่อนแรง แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยประกายแห่งความดีใจ เมื่อเขาเห็นว่าปิ่นธารานั่งอยู่ข้างเตียง
“ปิ่น ปิ่นดูแลพี่มาตลอดเลยเหรอ” เสียงทุ้มสั่นพร่าออกมาอย่างอ่อนแรง แต่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ อย่างน้อยเธอก็ไม่รังเกียจเขา จนปล่อยให้เขานอนเจ็บป่วยโดยไม่ดูแล
"ไม่ต้องมาดีใจอะไรทั้งนั้น มันไม่มีอะไรพิเศษนอกจากมนุษยธรรมเท่านั้น แค่ไม่อยากเห็นพี่ตายอยู่ที่นี่ กลัวจะตอบคุณลุงไม่ได้ ก็เลยต้องดูแลไปอย่างนั้นแหละ" ปิ่นธาราเพียงเบือนหน้าหนี มือบางกุมผ้าห่มแน่น ริมฝีปากเล็กบีบรัดแน่นราวกับกลั้นความโกรธไว้ แต่ความเป็นจริงแล้วเธอแค่กั้นความรู้สึกเอาไว้ ไม่ให้เขารับรู้ถึงความรู้สึกเป็นห่วงที่เธอมีต่อเขาได้
"ถ้าอย่างนั้นพี่ขออธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดได้มั้ยปิ่น" เ
