แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านม่านสีขาวผืนบางเข้ามาในห้อง ร่างบอบบางของปิ่นธาราขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาขึ้นมาช้าๆ ร่างกายเธอยังคงอ่อนแรงจากค่ำคืนที่ผ่านมา แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้หัวใจสั่นไหวกว่า ก็คือความทรงจำอันชัดเจนที่ย้อนกลับมาในห้วงคำนึง เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง มันเป็นภาพที่ซ้อนเข้ามาในหัวของเธอ ตอนนี้หญิงสาวรู้สึกอายเป็นอย่างมาก นี่เธอทำอะไรลงไป เธอเป็นคนเริ่มก่อน ถึงแม้ว่าเธอจะเมาแค่ไหนแต่เธอก็จำได้ดี
แก้มใสแดงเรื่อทันทีเมื่อสายตาหันไปพบว่า เมฆา ยังคงนอนอยู่เคียงข้าง แขนแกร่งของเขายังกอดเธอไว้อย่างเป็นเจ้าของ ความอบอุ่นนั้นทำให้เธอทั้งสบายใจและประหม่าไปพร้อมกัน สายตาของเธอมองไปที่เมฆาเปลี่ยนไปทันที ความสัมพันธ์ที่มันเปลี่ยนแปลงชั่วข้ามคืน มันทำให้เธออายจนไม่กล้าสู้หน้าเขาด้วยซ้ำ
“นี่มันไม่ใช่แค่คู่หมั้นแล้วนี่นา” เธอพึมพำกับตัวเองเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน หัวใจของปิ่นธารา เต้นแรง เธอไม่รู้
