เมื่อข่าวถึงหูเมฆาหัวใจของเขาแทบหลุดออกจากอก เธอออกมาทำไม เขาไม่รู้ว่าใครไปบอกเธอ แต่เขาต้องจัดการคนๆ นั้นแน่ๆ ก็รู้อยู่ว่าเธอเสี่ยง แต่ก็ยังเลือกที่จะไปบอกเธอ เขาโมโหมากจริงๆ
“ปิ่น” เขาตะโกนเสียงแผ่ว แต่สายตาเต็มไปด้วยความเด็ดขาด เขาต้องรีบไปช่วยเธอให้เร็วที่สุด เขาไม่รอช้ารีบดึงสายน้ำเกลือออกจากแขนของตัวเอง พลางสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ความเจ็บปวดและรอยช้ำจากการถูกยิงแทบไม่ได้มีผลต่อความตั้งใจของเขา ความตั้งใจที่จะไปช่วยเธอชนะทุกอย่าง
“ฉันต้องไปเดี๋ยวนี้” เมฆาพูดกับตัวเองก่อนจะกดโทรศัพท์เรียกเจ้าหน้าที่ตำรวจ ที่ประจำอยู่ในโรงพยาบาล ให้นำอาวุธมาให้เขา เขาจะไปช่วยปิ่นธารา
เพียงไม่กี่นาทีกำลังตำรวจพร้อมอาวุธครบมือเข้าประจำที่รถของเขา เมฆาก้าวขึ้นรถด้วยสายตาที่แน่วแน่ ราวกับไฟปรารถนาที่ไม่มีอะไรจะหยุดได้
“ทุกคนฟังให้ดี เราต้องไปช่วยเธอ ห้ามให้เธออยู่ในอันตรายแม้แต่วินาทีเดียว” เขาสั่งเสีย
