ในจังหวะที่เธอตัดสินใจดิ้นหนีและหลุดจากอ้อมกอดแกร่งจนพ้น
“คุณจะไปไหน” ไรอันรวบร่างบางเอาไว้แน่ก่อนจะดึงเธอมากอด แล้วกระซิบข้างหู “จะไปไหนไม่ได้ ไม่ต้องห่วงลูกสาวเรา เธอจะเพลินในสระว่ายน้ำอีกนาน ส่วนคุณมีการบ้านที่ยังไม่ตอบผม ระหว่างแก้ผ้า กับ แก้ตัว เลือกอะไรก่อนทูนหัว”
“ไม่ ฉันไม่เลือก”
“คุณต้องเลือก เกรซี” เสียงทุ้มตอบกลับ ดวงตาสีฟ้าเข้มจัดจนน่ากลัว
ไรอันใช้ไหล่หนาดันประตูให้เปิดออกพร้อมทั้งดึงกุลนิดาเข้าไปในห้อง แม้คนตัวเล็กจะทั้งถีบทั้งผลัก แต่คนตัวโตที่มีแรงมากกว่าก็ไม่รู้สึกสะเทือนใด
“เตะเข้าไป ถ้าผมเตะคืนบ้างอย่าว่าผมนะ”
“จะเตะฉันคืนเลยหรือ เลวที่สุด”
“เลวอะไร เตะคืนด้วยปากแนบปาก บดขยี้ ดูดดึงแล้วชิมรสหวานจากปากคุณ มันเลวมากเลยหรือไง”
กุลนิดาหน้าแดง เมื่อนึกภาพตามที่เขาบอก “ไม่ต้องสาธยายขนาดนั้นก็ได้ คิดหรือว่าฉันจะยอม”
“ไม่ยอม...?” ไรอันเปลี่ยนเป็นเสียงทุ้มต่ำทรงเสน่ห์ “แล
