ไรอันโหย่งกายเปล่าเปลือยขึ้น ใบหน้าหล่อคมฉายความฉงนเขาขบกรามแน่น
“คุณพูดเล่นใช่ไหม”
“ฉันพูดเรื่องจริง” กุลนิดาบอกเสียงเศร้าลึก แล้วก้มซ่อนหน้า
ในขณะที่ไรอันจ้องมองเธอด้วยสีหน้าคิดหนัก ครู่เดียวร่างกำยำก็ลุกพรวดขึ้นอวดเรือนกายใหญ่โตเปล่าเปลือย ท่อนขาแข็งแรงก้าวไปหยิบผ้าขนหนูสีขาวมาพันเอวสอบไว้อย่างลวกๆ แล้วเดินกลับมาหยุดที่ปลายเตียง
กุลนิดารีบหยิบผ้านวมขึ้นปกปิดร่างกายให้พ้นจากสายตาอันตรายคู่นั้น เขาจ้องเธอไม่วางตา แต่แล้วเขาก็ย่างสามขุมเข้ามาหา กระชากผ้าห่มนวมผืนใหญ่ออกจากมือหญิงสาว
“ว้าย!”
กุลนิดาร้องด้วยความตกใจ ใบหน้าซีดเผือด หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อถูกมือแกร่งตรึงไหล่เอาไว้แน่น
“ถ้าคุณไม่ใช่เมียผม คุณก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องของของผม”
เวลานี้กุลนิดาอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าอวดส่วนเว้าส่วนโค้งท้าทายสายตา หญิงสาวอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าเขาจะหวงแม้กระทั่งผ้าห่มหากเธอไม่ใช่แม่ของลูกเขา
