กุลนิดามองเขาด้วยสายตาปวดร้าว ทำไมเขาถึงใจร้ายได้ขนาดนี้
“เออ ใช่ ผู้ชายที่มีคนอื่นไปเรื่อย หล่อ รวย แค่ไหน ก็ไม่มีใครอยากได้มาทำพ่อของลูกหรอก ฉันเห็นด้วยกับพี่สาว เลยยุว่าไม่ต้องบอก ถ้าคลอดมา ฉันจะช่วยหาเงินเลี้ยงหลานเอง”
“อ้อ” ไรอันคำรามต่ำ ดวงตาสีฟ้าวาวโรจน์ “ที่แท้คนยุแยง ไม่ให้พ่อกับลูกเขาเจอกันอยู่ตรงหน้าผมนี่เอง ถ้าบอกว่าคุณไม่ใช่กุลนิดาแต่เป็นน้องสาวของกุลนิดา พี่สาวคุณชิงตายเพราะทนไม่ได้ที่มีผัวแบบนี้ งานนี้ คนตายไปแล้วจะเรียกขึ้นมาต่อว่าก็คงไม่ได้ แต่คนอยู่และเป็นตัวยุอยู่ตรงหน้าผมแล้ว งั้นคุณรับโทษแทนนะ ในข้อหาหลอกลวงทำให้ผมเข้าใจว่าคุณคือเมียผม ส่วนข้อที่สอง ไม่มีอะไร หมั่นไส้ล้วนๆ”
ดวงตาคู่หวานเบิกกว้าง ริมฝีปากสั่นระริกด้วยความตกใจปนหวาดกลัว หัวใจดวงน้อยเย็นเฉียบไปครึ่งดวงเมื่อได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะกังวาน มันเป็นเสียงหัวเราะที่น่ากลัวจับขั้วหัวใจของกุลนิดาที่สุด
ไรอันหัว
