วันต่อมา
11.12 AM.
--ณ สนามบิน --
ผมมองนาฬิกาข้อมือตัวเองเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ก่อนจะเงยหน้ามองไฟล์บินและมันเริ่มทำให้ผมยิ้มออกหลังจากที่เห็นรายชื่อเครื่องกำลังลงจอดหัวใจผมเต้นแรงราวกับจะกระเด็นออกมาเพียงเพราะว่าจะได้เจอหน้าลูกหลังจากที่ไม่ได้เจอเขามาเกือบห้าเดือน
"น่าจะออกแล้ว"
หลังจากรอสักพักผมก็เดินไปรอที่ทางออกพร้อมชะโงกหน้ามองไปที่ทางออกของสนามบินก่อนผมจะยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นเด็กชายร่างเล็กที่วันนี้เลือกจะใส่ชุดมาสคอตมังกรเขียวเดินนำเด่นออกมาจากเก็ท
"ซุส!"
"แด๊ดดี้!?"
ซุสขมวดคิ้วและหยุดยืนมองหันซ้ายทีขวาทีขณะที่มือเล็กกำลังจับด้ามเลื่อนของกระเป๋าเดินทางใบเล็กของตัวเองไว้ซึ่งนั้นมันทำให้ผมอดจะกระโจนไปอุ้มลูกชายหัวแก้วหัวแหวนขึ้นมากอดไว้แน่นด้วยความคิดถึงไม่ได้
"แด๊ดดี้!!"
"เด็กดีของพ่อไหนมาหอมซิ"
ผมหอมแก้มลูกชายซ้ายทีขวาทีและกอดเขาไว้อีกครั้งด้วยความคิดถึงจนซุสกอด
