ในช่วงหลายวันที่เดือนสิบต้องพักฟื้นจากอาการป่วย แม้เธอจะยังยืนยันทำงานต่อ แต่ทุกคนรู้ดีว่าเธอยังไม่หายดี กระนั้นเธอก็ยังฝืนยิ้ม สู้ต่อไป ไม่เคยปริปากบ่นสักคำเดียว
แต่สิ่งที่เธอไม่รู้คือ ใครบางคน คอยจับตาอยู่ในเงามืดของทุกวัน…
ธามมักมาที่โรงแรมเร็วกว่าปกติ เขาเดินตรวจงานอย่างเงียบๆ แต่สายตาเขากลับคอยมองหาเธออยู่เสมอ ไม่ว่าจะเห็นเดือนสิบนั่งจัดโต๊ะอาหารอยู่มุมหนึ่ง หรือถือเอกสารเดินสวนกับพนักงาน เขามักจะหยุดมองโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกที่เคยมีเพียง “เจ้าของกับพนักงาน” มันค่อยๆ เปลี่ยนเป็น “ผู้ชายคนหนึ่งที่อยากปกป้องผู้หญิงคนหนึ่ง”
และนั่นทำให้เขาเริ่มทำสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำกับใครมาก่อน เขาสั่งเลขาให้จัดอาหารบำรุงส่งให้พนักงานคนหนึ่งโดยไม่ต้องแจ้งชื่อผู้ส่ง เขาเรียกหัวหน้าแผนกมาคุยส่วนตัว สั่งให้ลดภาระงานของเดือนสิบลง
เขาแอบไปตรวจพื้นที่ในเวลาที่รู้ว่าเดือนสิบจะอยู่ตรงนั้น เพื่อให้แน่ใจว่าไม
