เธอตอบพร้อมรอยยิ้มที่สั่นไหว ก่อนจะรีบลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไป
เจตรินมองตามร่างนั้นจนลับตา ในใจกลับเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่มีคำตอบ
“คุณธาม...คุณกำลังทำอะไรกับเธอกันแน่”
เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ สายตาเต็มไปด้วยความเคลือบแคลง และบางอย่างที่เริ่มคล้ายความโกรธลึกๆ
เสียงรองเท้าหนังราคาแพงกระทบพื้นห้องโถงอย่างเร่งร้อน ธามเดินลงมาจากชั้นบนด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ในอกกลับรุ่มร้อนยิ่งกว่าเปลวไฟ เขาเพิ่งเดินกลับมาจากห้องประชุมใหญ่ ทั้งวันใจเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยสักนาที เพราะภาพน้ำตาของเดือนสิบในห้องเมื่อเช้านั้นยังติดตา
เขาเองก็ไม่เข้าใจ ทำไมต้องรู้สึกผิดด้วย ทั้งที่สิ่งที่เกิดขึ้นเธอก็ยอมให้เป็นแบบนั้น ทำไมต้องรู้สึกเหมือนคนทำร้ายคนที่ไม่สมควรถูกทำร้าย
“เธอเลือกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าจะอยู่แบบนี้...”
เขาพึมพำกับตัวเอง ราวกับพยายามหาเหตุผลมาปกปิดความรู้สึกผิดในใจ แต่พอเดินผ่านโถงรับรองสายตาคมก็ชะงั
