“ร้องไห้ทำไม”
“ฉัน...ไม่ได้ร้องเพราะคุณ”
“อย่ามาโกหก!” เขาตะโกนเสียงต่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ
“หรือว่าเพราะมัน...เพราะเจตริน?”
เดือนสิบสะอึก “คุณพูดบ้าอะไรของคุณ...”
เขากัดกรามแน่น ก้าวเข้าหาเธออีก “อย่าให้ฉันเห็นว่าเธอยิ้มให้มันอีก เดือนสิบ เพราะฉันจะไม่รับประกันว่าฉันจะทำอะไรลงไป”
น้ำตาเริ่มคลอในดวงตาเธอ “คุณไม่มีสิทธิ์...”
ธามมองหน้าเธอ แล้วจู่ๆ แววตาแข็งกร้าวนั้นก็ไหววูบ รอยผิดที่กดอยู่ในใจแล่นขึ้นมาทันที
เขาเห็นน้ำตาเธออีกแล้ว... และครั้งนี้ก็เป็นเพราะเขาอีก
“ฉัน...” เขาพูดไม่ออก
มือที่กำแน่นค่อยๆ คลายลง “ฉันแค่...ไม่อยากเห็นเธออยู่กับคนอื่น เพราะเธอเป็นผู้หญิงของฉัน”
เธอสบตาเขาทั้งน้ำตา “แต่คุณกำลังจะทำให้ฉันเป็นคนที่ถูกรังเกียจจากเพื่อนร่วมงาน...”
ธามนิ่งไปชั่วอึดใจ ราวกับถูกตบหน้าด้วยคำพูดของเธอ เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทุกอย่างในอกกลับปั่นป่
