สุดท้าย...เขาทำได้เพียงก้าวเข้าใกล้เธอ แล้วพูดเสียงแผ่วเบา
“อย่าพูดมาก...แค่ทำให้ฉันลืมทุกอย่างก็พอ”
เดือนสิบหลับตาแน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม
เธอรู้ดีว่าทุกครั้งที่ก้าวเข้ามาในห้องนี้ เธอกำลังยอมให้ตัวเองเจ็บซ้ำ เพียงเพื่อให้คนที่เธอรักที่สุด คือยายของเธอ ยังมีชีวิตอยู่ต่อไป โดยไม่ต้องเจ็บปวดในสิ่งที่เธอทำไว้
เธอยอมเป็นเพียง “รอยแผลลึก” ในใจตัวเอง
ส่วนเขา...ยังคงหลอกตัวเองว่าเธอคือของเล่น
ทั้งที่ในความจริง เธอกลายเป็นคนเดียวที่เขาเลิกคิดถึงไม่ได้
คราวนี้เขาเริ่มบทรักโดยการเข้าไปประชิดตัวเธอ ก่อนที่ใบหน้าคมสันของเขาจะบดจูบลงที่กลีบปากบางของเธอ เรียวลิ้นร้อนของเขายังคงหาความสุขจากโพรงปากบางของเธออย่างไม่เบื่อ อาภรณ์ค่อยๆ หลุดจากกายบางของหญิงสาวทีละชิ้น แล้วในที่สุดเธอก็ต้องตกเป็นของเขาอีกครั้ง เธอไม่มีโอกาสหนีได้เลย
หลังจากที่เขาและเธอแยกกัน ธามเดินตรวจตราโรงแรมอย่างใจเย็น แต่สายตายังคงจับ
