ธามพ่นลมหายใจออกช้าๆ มือขยับปรับกระดุมสูทอย่างใจเย็นเหมือนเดิม
แต่หัวใจของเขากลับเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก
สายตาเขามองไปทางเดือนสิบที่อยู่ไม่ไกล
ร่างบางของเธอยังคงทำงานของตัวเองอย่างเงียบๆ โดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขาเพิ่งปกป้องเธออีกครั้งโดยไม่รู้ตัว ธามวิเคราะห์ลึกลงไปในใจ แล้วเขาก็ได้คำตอบว่า เขาต้องปกป้องเธอ แต่เขายังไม่กล้ายอมรับความจริงของเหตุผลในการปกป้อง
“ไม่ว่าใครจะพูดอะไร...เธอจะไม่มีวันถูกใครมาทำร้ายอีกต่อไป”
ช่วงบ่ายในห้องพักพนักงาน แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างบางๆ ทำให้บรรยากาศในห้องอบอุ่น แต่เต็มไปด้วยเสียงเครื่องครัวและเสียงพนักงานเดินไปมา
ยุวดีหยิบถาดกาแฟสองใบ พร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มร่า เธอได้ยินเรื่องจากพนักงานสองคนที่ธามเพิ่งต่อว่าไป และในที่สุดก็ถึงเวลาที่จะเล่าเรื่องนี้ให้เดือนสิบฟัง
“เดือนสิบ! เธอรู้อะไรยัง?” ยุวดีโน้มตัวเข้ามา ใบหน้าตื่นเต้น
“อะไรเหรอ?” เดือนสิบถามเสียงเบา มือ
