“ฉัน…ก็แค่…รู้สึกปลอดภัยนิดๆ เวลาเขาอยู่ใกล้”
เสียงแผ่วๆ ของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยน และบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในสายตา ความรู้สึกที่เธอยังไม่อยากยอมรับ
ยุวดีมองหน้าเพื่อนอย่างเอ็นดู แล้วพูดเบาๆ แต่ชัดเจน “เดือนสิบ…ฉันเห็นแล้วล่ะ แววตาเธอบอกทุกอย่าง”
เดือนสิบหน้าแดงขึ้นทันที “หยุดพูดเลยยุ ฉันไม่ได้…” เธอกล่าวเสียงสั่น แต่หัวใจกลับเต้นแรงราวกับจะระเบิด
ยุวดีหัวเราะเบาๆ อีกครั้ง “เอาเถอะ…ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ฉันก็รู้แล้วว่าเธอมีความสุขที่เขาปกป้องเธอ”
เดือนสิบหลับตาอีกครั้ง น้ำตาเอ่อคลอเบ้า
“ใช่ค่ะ…ฉันรู้สึก…แบบนั้นจริงๆ” และครั้งนี้…รอยยิ้มของเธอไม่ต้องซ่อนแล้ว
มันเป็นรอยยิ้มที่เกิดจากความโล่งใจ ความปลอดภัย และความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน
ธาม…เขาอาจจะไม่รู้ตัวว่าได้สร้างโลกใบเล็กๆ ของความสุขให้เธอแล้ว เพียงแค่การปกป้อง เล็กๆ น้อยๆ ที่เขาทำกับเธอเท่านั้น มันทำให้โลกทั้งใบของเธอ
