ธามก้าวถอยหลังเล็กน้อย เหมือนพยายามควบคุมความรู้สึกของตัวเอง แต่ยิ่งถอยก็ยิ่งรู้สึกว่าหัวใจเขาถูกดึงเข้าไปหาเธอมากขึ้น
“นี่ฉัน…อิจฉาเวลาใครใกล้เธอหรือเปล่า?” เขาพึมพำ
ยิ่งเห็นเดือนสิบเงยหน้ามองยุวดี พร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน ธามก็ยิ่งเจ็บปวดในอก เจ็บปวดเพราะเขาไม่เคยได้ยิ้มแบบนั้น เจ็บปวดเพราะเขาไม่เคยเป็นคนที่ทำให้เธอยิ้มแบบนั้นได้ และแล้ว…หัวใจเขาก็พลันรู้ตัว
“ฉัน…เริ่มสนใจเธอมากเกินไปแล้ว สถานการณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันเริ่มอันตรายขึ้นแล้วสิ”
ธามหันหลัง เดินออกจากชั้นสองไปยังห้องทำงาน แต่ภาพเดือนสิบในใจยังคงอยู่ ไม่อาจลบเลือน แม้จะพยายามทำตัวปกติเหมือนทุกวัน แต่หัวใจของเขาไม่เคยปกติอีกเลย
หลังจากนั้นไม่นาน โทรศัพท์ของเดือนสิบก็สั่น
ชื่อธามปรากฏบนหน้าจอ เธอกำมือสั่นเล็กน้อย ก่อนจะกดรับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“ขึ้นมาที่ห้องทำงานของฉันหน่อย” คำสั่งแบบเดิมๆ ซ้ำๆ ถูกส่งไปหาเดือนสิบ
เดือนสิบสูดลมหา
