“ขอโทษที่ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนั้นนะตาร์ วันนี้เราเลยไม่ได้กินข้าวด้วยกันเลย” ข้าวฟ่างก้าวขาเข้ามาในห้องคอนโดในช่วงทุ่มกว่าๆ แว๊บหนึ่งที่ชะงักไปเพราะสัมผัสได้ถึงไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ เธอออกจากห้องไปทั้งวัน ไม่มีทางที่ห้องจะยังเย็นแบบนี้แน่ๆ แค่นึกว่าในห้องไม่ได้มีเธอคนเดียว แค่รู้ว่าเขาพยายามตามมาเคลียร์อย่างน้อยๆ มันก็ทำให้รู้สึกดีกว่าตอนที่เขาเงียบหายไปเลย
แต่ก็นั่นแหละ ไอ้โกรธมันก็ยังโกรธจนอยากแกล้งเขานานๆ
(เรื่องนั้นไม่เป็นไรเลย ไม่ใช่ปัญหา กลับไปเคลียร์กับเขาก่อนไหมอ่ะ เขาหึงหวงฟ่างมากเลยนะ)
“ฟ่างก็คิดถึงตาร์นะ และจะคิดถึงมากๆ เพราะฟ่างรู้ว่าไม่มีใครรักฟ่างได้เท่าตาร์หรอก”
(เดี๋ยวๆ อย่าบอกนะว่าเขาอยู่ตรงนั้นด้วยอ่ะ)
“ใช่ ถึงได้พูดว่าคิดถึงไง”
(เขาแทบจะหักคอต้าร์อยู่แล้วนะฟ่าง ยังไม่บอกเขาอีกเหรอว่าเราเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องกันอ่ะ เขาชี้หน้าตาร์เลยนะ หาว่าตาร์ไปยุ่งกับเมียเข
