“ขอดูการกระทำนานกว่านี้ก่อนได้ไหมคะ” ข้าวฟ่างสบตากับอีกคนพร้อมกับเอ่ย เอาเข้าจริงมันไม่ได้มีอะไรแน่นอนเลยโดยเฉพาะหัวใจของเธอที่ตอนนี้มันเหลวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เธอพ่ายแพ้ให้อีตามาเฟียขี้อ้อน ไม่รู้ว่าจะอ้อนเก่งไปถึงไหน ถ้าวันไหนได้ใช้หัวใจรัก เธอคงรักเขาหัวปักหัวปำ
“นานแค่ไหนครับ จนกว่าลูกๆ ของเราจะโตไหม” ถามไปและไม่ลืมจะใช้สายตาออดอ้อน เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ทั้งไม่เคยอ้อน และไม่เคยรักใครเท่าเธอ
“จนกว่าฟ่างจะแน่ใจว่าไม่มีลูกน้องลันคนไหน ส่งรูปลันกับผู้หญิงคนอื่นมา”
“เอาแบบนั้นก็ได้ครับ ผมรอได้อยู่แล้ว แต่ระหว่างที่รอ ผมขอดูแลนะครับ”
“ถ้าไม่เหนื่อย..ก็ตามใจเลยค่ะ” ไม่เหนื่อยหรอก ไม่เหนื่อยแน่นอน
กลับมาถึงคอนโดเวลาตอนนี้ก็ปาเข้าไปเกือบตีสอง สำหรับอลันเรื่องเวลาไม่ใช่ปัญหา เช่นเดียวกับคนที่เคยทำงานไม่เป็นเวลา ตอนแรกเธอก็คิดว่าเธอน่ะไหว แต่วันนี้รู้สึกแตกต่างออกไป รู้สึกเวียนหัวนิ
