“ในฐานะผู้ปกครอง...ถ้าพี่ไรอันช่วยพูดให้ผม ทอรุ้งคงไม่กล้าปฏิเสธพี่ไรอันหรอกครับ” เรนโพล่งออกมาอย่างลืมตัว หารู้ไม่ว่าไรอันรู้สึกเจ็บแปลบเหมือนโดนเท้าหนักๆของใครสักคนขยี้ลงมาที่หัวใจกับถ้อยคำนั้น
“เรน!...ลูกไม่ควรเสียมารยาทอย่างนั้น คุณไรอันบอกแล้วว่าควรให้หนูทอรุ้งเป็นคนตัดสินใจ” คุณคณินปรามลูกชายด้วยสายตาและน้ำเสียง กับคำพูดของลูกชายที่แสดงอาการเร่งเร้าออกไปจนดูว่าเสียมารยาท
“เอ่อ...ผมต้องขอโทษในความผลีผลามของลูกชายด้วยนะครับคุณไรอัน” คุณคณินรีบกล่าว เพราะรู้สึกว่าไรอันได้ทำหน้าที่เจ้าบ้านและผู้ปกครองอย่างดีที่สุดแล้ว และคุณคณินก็เห็นด้วยกับไรอันว่าทอรุ้งควรจะเป็นคนตัดสินใจด้วยตัวของเธอเองในเรื่องนี้
“ไม่เป็นไรครับ...ผมไม่ถือสาเรนหรอกครับที่ใจร้อน คนหนุ่มก็เป็นอย่างนี้แหละครับ เอาไว้ผมจะคุยกับทอรุ้งให้” ไรอันระบายยิ้มบางๆเหมือนให้เรนวางใจ แต่ลึกลงไปในรอยยิ้มนั้นมีเสียงกัดฟันกรอด
“ข
