พบว่าทอรุ้งไม่ได้อยู่ในห้องนั้น ไรอันจึงลงมาตามที่ห้องโถง แต่ก็ไม่เจอแม้เงาของหญิงสาวกำลังตามหา
“คุณรุ้งออกไปที่ร้านดอกไม้ตังแต่เช้าแล้วค่ะ...”
“ทำไมรุ้งไม่รอให้ผมไปส่งล่ะครับ...นมช้อย” แผงคิ้วเข้มเหนือดวงตาคมที่แลเห็นเส้นขนคิ้วเรียงแนวแน่ว เอ่ยถามกับนมช้อยด้วยความสงสัย
“คุณรุ้งเธอฝากเอาไว้ว่าให้นมบอกกับคุณไรอันว่าไม่ต้องเป็นห่วงเธอ เพราะวันนี้เธอมีนัดเรียนจัดดอกไม้กับครูลิลลี่แต่เช้า และต้องเรียนทั้งวันด้วย” นมช้อยกล่าวออกไปตามที่ทอรุ้งสั่งเอาไว้
“แล้วทำไมรุ้งไม่ปลุกผมล่ะ…ผมจะได้ไปส่ง” ไรอันยังไม่หยุดสงสัย
“คุณรุ้งเธอบอกว่าเห็นคุณไรอันตื่นเช้ามาหลายวัน เมื่อคืนก็กลับค่ำ คุณรุ้งเลยอยากให้คุณไรอันได้พักผ่อน...ได้มีวันที่ตื่นสายเหมือนกับคนอื่นๆเขาบ้าง” นมช้อยกล่าวไปตามที่ทอรุ้งบอก ทำสุ้มเสียงประหนึ่งว่าเป็นทอรุ้งเสียเอง
ไรอันหน้าบาน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ออกมาด้วยความลืมตัว ดีใจที่ได้รับร
