ร่างของพอลลีนแอ่นระแน้ ปลายเท้าเล็กๆถูกันไปมาบนพื้นแคร่
พอลลีนดิ้นรนและบิดเร่าอีกครั้งด้วยการหนีบหน้าขา หากจะมือประโยชน์อันใดในเมื่อมือใหญ่หยาบของทิวยังคา และครอบครองมันอยู่
“ผมรักคุณเข้าแล้วรัก…ต้องการคุณคนเดียว พอลลีน” ทิวพร่ำออกมาด้วยอารมณ์รักที่กำลังพร่างพรู พลุ่งพล่านจนร้อนและเดือดอยู่ในกระเลือดที่กำลังอัดฉีด
ทิวไม่แน่ใจนักว่าการตัดสินใจทำสิ่งนี้อาจจะทำให้พอลลีนโกรธและเกลียดทิวไปจนตาย หรืออีกนัยที่ตรงกันข้าม พอลลีนอาจจะรักทิวไปจนตายกับสิ่งที่ทิวกำลังจะหยิบยื่นให้…หากทิวก็รู้ว่ามันคุ้มค่าที่จะเสี่ยง กับผลลัพธ์ที่มีเพียง ‘รัก’ หรือไม่ก็ ‘เกลียด’
เร็วเท่าความคิด
ทิวแยกเรียวขาขาวของพอลลีนที่หนีบแน่นนั้นออกจากกัน กระเสือกบั้นท้ายของตนเข้าแทรกไปอยู่ตรงกลางอย่างได้ใจ
“อ๊ะ!...” พอลลีนร้อง
ไม่ผิดจังหวะและไม่มีสิ่งใดผิดพลาด
เมื่อลำนิ้วของทิวได้สัมผัสกับรวงรังที่มีหยาดน้ำ
