เช้าวันต่อมา น้ำฟ้าตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่ปวดระบมไปทั้งตัว
หล่อนลืมตาขึ้น และก็หน้าแดงซ่านเมื่อความทรงจำเมื่อคืนย้อนกลับเข้ามาในสมอง
หล่อนกับกร...!!!
น้ำฟ้าอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี เพราะจำได้ดีว่าเมื่อคืน ตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง
หล่อนแทบไม่ได้ขัดขืนกรเลย แถมยัง... ยังวิงวอนให้เขาสอดใส่เข้ามาหานับครั้งไม่ถ้วน
ร่างอรชรลุกขึ้นนั่ง ความเจ็บแปลบที่กึ่งกลางลำตัวตอกย้ำถึงความร่านร้อนของตัวเองได้เป็นอย่างดี
ความอับอายทำให้น้ำตาไหลซึมออกมา หล่อนมองไปรอบๆ ตัวเพื่อหากร แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา
ก๊อก ก๊อก
ประตูถูกเคาะสองครั้ง ก่อนที่บานประตูไม้จะถูกดันให้เปิดออก
น้ำฟ้าดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดเนื้อตัวเอาไว้จนถึงลำคอ เพราะคิดว่าเป็นกร แต่กลับไม่ใช่
ผู้หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามา พร้อมกับเสื้อผ้าชุดที่หล่อนใส่มาเมื่อวาน
“เสื้อผ้าของคุณน้ำฟ้าค่ะ”
เจ้าของชื่อหน้าแดงระเรื่อ ความอับอายอาบไล้ไปทุกอณูเน
