ไม่ดื้อเดี๋ยวซื้อให้ NC25+
1503 คำ
“ข้าวตัวเล็กแค่นี้ คุณซีเวียร์ไม่สงสารข้าวเลยเหรอคะ” ดวงตากลมโตกระพริบตาปริบๆ อย่างน่าสงสารส่งไปให้คนด้านบน เพื่อโน้มน้าวให้เขาเปลี่ยนใจไม่ทำเรื่องอย่างว่ากับฉัน
“ครั้งแรกก็จะเจ็บหน่อย...แต่ทำบ่อยๆ เดี๋ยวเธอก็ชินและชอบมันเอง”
“อื้อ~”
ยังไม่ทันที่ฉันจะต่อรองอะไรออกไปอีก ริมฝีปากหยักได้รูปก็โน้มลงมาประทับจูบลงที่ปากของฉันที่พยายามปิดมันเอาไว้แน่น เขี้ยวคมของคนตัวโตฝังลงริมฝีปากของฉันจนรู้สึกเจ็บแสบ จนต้องเปิดปากเล็กให้เขาเข้าครอบครอง
มือหนาลูบไร้ไปทั่วเรือนร่างเปลือยเปล่า จนขนกายลุกชูชัน ในขณะเดียวกันเขาก็เพิ่มรสจูบที่เร่าร้อนมากขึ้นจนฉันรู้สึกแสบปากไปหมด ฉันได้แต่นอนตัวแข็งทื่อ ไม่ว่ามือหนาจะลูบไร้ตรงไหนมันก็เกร็งไปหมด
“อ๊า...อย่าดูดแรง ข้าวเจ็บ” เขาถอนจูบออกในเวลาต่อมา ทิ้งให้ฉันหอบหายใจอย่างหนักเพื่อกอบโกยอากาศเข้าไปในปอด แต่ทว่าริมฝีปากร้อนฉ่าของเขากลับเลื่อนลงไปจู่โจมหน้าอกอวบอิ่มของฉันอย่างมูมมาม
ลิ้นหนาตวัดรอบยอดอกบัวรัวเร็วจนมันเปียกแฉะไปหมด ฝ่ามือเล็กถูกยกขึ้นมาปิดหน้าอกเอาไว้ขัดจังหวะของเขา เมื่อเริ่มรู้สึกเจ็บแสบตรงยอดอกเอามากๆ เพราะเขาทำแรงรุนกับฉันเกินไป
“เอามือออกใบข้าว”
“ไม่เอาคุณทำแรงเกินไป ข้าวเจ็บ ฮึก!” ริมฝีปากบางเบะออกพร้อมกับส่งเสียงร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น หลุบตามองดูหน้าอกของตัวเองที่แดงเถือกไปหมด คุณซีเวียร์ดันตัวขึ้นมองลงมาทางฉันอย่างหงุดหงิดไปกว่าเดิม แต่ก็ไม่ได้หยุดการกระทำดิบเถื่อนของเขาลงแต่อย่างใด
“อ๊า...เจ็บ อื้อ...อย่า” ใบหน้าคมเลื่อนลงไปจ่ออยู่ที่ใจกลางความเป็นสาว เรียวขาถูกดันขึ้นอ้าออกจากกันกว้าง
“อย่าหุบขาใบข้าว”ริมฝีปากหนากดลงไปที่กลีบกุหลาบอวบนูน พร้อมๆ กับใช้ลิ้นสากโลมเลียเม็ดทับทิมสีแดงของฉันอย่างรุนแรง ซึ่งฉันพยายามหุบขาเข้าหากันเมื่อเริ่มทนกับสัมผัสนั้นไม่ไหวอีกต่อไป
“คุณก็อย่าดูดตรงนั้นสิคะ คุณทำแรงข้าวไม่อยากทำแล้ว มันเจ็บ” ร่างบางดันตัวขึ้นเถียงกับคนตัวโตด้วยท่าทางกระเง้ากระงอด ค่อยๆ ขยับออกจากรัศมีของเขา รู้สึกแสบช่วงล่างไปหมด เขาทำกับฉันรุนแรงเกินไปฉันทนรับสัมผัสดิบเถื่อนของเขาไม่ไหวจริงๆ
“เธอทำให้ฉันอารมณ์เสียเป็นครั้งที่สองแล้วนะใบข้าว ท่าทางเธอคงอยากไปเป็นเมียไอ้เสี่ยสุชาติมากกว่าฉัน” คุณซีเวียร์เสยผมที่ปกหน้าขึ้นอย่างหงุดหงิด ร่างหนาผละออกจากฉันเล็กน้อย
“ตอนนี้คุณก็ทำกับข้าวเหมือนกับที่ไอ้เสี่ยนั่นจะทำเหมือนกันนั่นแหละ ฮึก... ทำไมทุกคนต้องใจร้ายกับข้าวด้วย”
มือเล็กคว้าผ้าห่มผืนสีดำขึ้นมาคลุมตัวเองเอาไว้พร้อมกับสะอื้นไห้ออกมาเบาๆ ใบหน้าเล็กซุกลงเข่าที่ชันขึ้นอยู่ภายใต้ผ้าห่ม เนิ่นนานที่เขาเงียบไป ทิ้งไว้เพียงเสียงสะอื้นของฉัน
ใครจะไปเก่งเหมือนพี่ผู้จัดการผับคนนั้นล่ะ ที่จะได้ขย่มแท่งเอ็นของเขาได้อย่างไม่ลืมหูลืมตา
“ขอโทษที่รุนแรง”
"...."นัยน์ตากลมโตที่เต็มไปด้วยน้ำใสๆ เงยขึ้นสบตาคนตัวโตอีกครั้ง เขานั่งลงข้างๆ เช็ดน้ำตาที่ไหลอาบพวงแก้มให้ฉันอย่างเบามือ ฉันมองการกระทำเขาผ่านม่านน้ำตา โดยที่มือก็ยังกำผ้าห่มผืนนั้นเอาไว้แน่น
"เริ่มใหม่อีกครั้ง ฉันสัญญาว่าจะทำเบาๆ"
“คนไม่ได้รักกันมีเซ็กส์กันได้ง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอคะ”
“แต่บางที...เซ็กส์นั่นแหละเป็นสิ่งนำพาความรักนิรันดร์มาให้คนสองคน มันเป็นเรื่องธรรมชาติที่รัก”
"ถ้าอย่างนั้นคุณต้องสัญญากับข้าวก่อน..."
"ว่า..."
"ถ้ามันออกมาแย่มากๆ คุณห้ามทิ้งข้าวไปนะ"
"ก็บอกแล้วไงครับ ขอแบบนี้มันเรียนรู้กันได้"ริมฝีปากหยักได้รูปคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยเหมือนเป็นการสร้างความเชื่อมั่นในกับฉัน
ร่างบางที่หยุดสะอื้นไห้ถูกจับให้นอนราบไปกับเตียงนอนอีกครั้ง ผ้าห่มผืนหนาถูกดึงขึ้นมาคลุมตัวของเราสองคนเอาไว้ ก่อนที่ริมฝีปากหยักได้รูปของเขาโน้มลงบรรจงจูบฉันอย่างอ่อนโยน ลิ้นสากถูกส่งเข้ามาหยอกเย้าควาญหาความหวานในโพรงปากเล็ก เนิบๆ แตกต่างจากครั้งแรกอย่างสิ้นเชิง จนอดไม่ได้ที่จะเผลอไผไปกับสัมผัสแปลกใหม่ของคนตัวโต
ฉันหลับตาลงช้าๆ พยายามตอบรับสัมผัสของเขาถึงแม้มันจะดูเงอะงะไม่ประสีประสาไปบ้างก็ตาม
“อายุ20แล้วทำไมยังจูบไม่เป็น”
“...” ฉันหอบหายใจหนักๆ ส่ายหน้าน้อยๆ เป็นคนตอบด้วยความเขินอาย พยายามอย่างหนักที่จะไม่มองหน้าคุณซีเวียร์ แต่ทว่าเขากลับเอาแต่จ้องมองลงมาที่ฉัน ถึงมันจะเป็นสายตานิ่งๆ แต่ก็ดูน่ากลัวอยู่ดี
“ฉันพอใจนะ ที่ครั้งแรกของเธอมันเป็นของฉัน”
“อ๊ะอย่าค่ะ!” ตัวฉันสะดุ้งเล็กน้อย พยายามออกแรงขัดขืน เขาไม่สนใจคำทันทาน แต่กลับจับเรียวขาเล็กดันขึ้นให้อ้าออกจากกันกว้าง ใบหน้าของเขาซุกลงตรงส่วนสงวนของฉันพร้อมกับส่งเรียวลิ้นเข้าไปสัมผัสกลีบกุหลาบอวบนูนช้าๆ
"...อืม"
“อ๊า...พอแล้ว อื้อ!” มือเล็กเลื่อนลงไปดันศีรษะของเขาออกแต่กลับถูกรวบไว้ทั้งสองข้าง ลิ้นสากกระดกรัวเร็วลงปุ่มกระสัน จนเอวคอดต้องบิดเร่าไปมาด้วยความรู้สึกแปลกใหม่จากสัมผัสที่เขายัดเยียดให้
“อ๊า...ทะ..ไมรู้สึก อื้อ~...ไม่ไหวแล้ว” ริมฝีปากบางถูกกัดเม้มเอาไว้เพื่อเก็บเสียงน่าอายที่เปล่งออกมา สะโพกเล็กเผลอเด้งรับสัมผัสจากลิ้นอุ่นจนลืมอาย สมองขาวโพลนราวกับกำลังล่องลอยอยู่กลางอากาศ มวนท้องเหมือนมีผีเสื้อกำลังบินวนอยู่ข้างในเป็นพันๆ ตัว
“อร๊ายยยยย” ในที่สุดฉันก็ทนเก็บกลั้นมันเอาไว้ไม่อยู่ ร่างเล็กกระตุกเกร็ง ก่อนจะปลดปล่อยอะไรบางอย่างออกมาอย่างห้ามไม่ได้
ฉันหอบหายใจถี่ๆ จนหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างหนักตามแรงหายใจเข้าออก ร่างกายไร้เรี่ยวแรงปล่อยให้คุณซีเวียร์ดูดเลียของเหลวที่ไหลออกมาจากส่วนนั้นของฉันตามใจชอบ
“พร้อมนะ”
“อื้อ..ยะ...ยังไม่พร้อมค่ะ” ใบหน้าเล็กส่ายหน้าส่งสัญญาณให้คนตัวโตได้รับรู้คำตอบที่เขาพึ่งถาม โดยไร้ซึ่งเรียวแรงจะขัดขืน
คุณซีเวียร์กระตุกยิ้มมุมปาก พลางใช้มือของเขาชักรูดแก่นกายความเป็นชายช้าๆ จนมันขยายตัวผงาดขึ้นต่อหน้าต่อตาของฉัน ดวงตากลมโตเบิกโพล่ง กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอก้อนใหญ่
“ค่อยๆ ทำ ค่อยๆ ศึกษา มันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เธอคิดหรอกนะใบข้าว” คุณซีเวียร์เอ่ยออกมาอย่างใจเย็นราวกับกำลังร่ายมนต์สะกด เรียวขาของฉันถูกจับให้อ้าออกกว้างอีกครั้ง นัยน์ตาสั่นระริกมองภาพตรงหน้าด้วยท่าทีหวาดกลัว
“ถ้าคุณเอาไอ้นั่นของคุณเข้ามาในตัวข้าวแล้ว ข้าวก็จะกลายเป็นเมียคุณใช่มั้ย” ฉันถามออกไปแบบโง่ๆ หรือจะเรียกอีกอย่างว่าถามเพื่อฆ่าเวลาก็ได้
“อืม” มือหนาชักรูดแก่นกายใหญ่ยักษ์เข้ามาจ่อที่ช่องทางรักของฉัน ค่อยๆ กดสะโพกดันส่วนนั้นเข้ามาช้าๆ อย่างยากลำบาก
“อึก! มะ...มันเจ็บ...” นิ้วเรียวกำผ้าปูที่นอนสีดำเอาไว้แน่นจนมันยับยู่ยี่ แต่ปากก็ยังพยายามขยับพูดไปเพราะไม่อยากโฟกัสที่ช่วงล่างของตัวเอง “ถะ...ถ้าข้าวเป็นเมียคุณ ข้าวจะได้กลับไปเรียนใช่มั้ย อ๊ะ!เจ็บค่ะ อย่าพึ่งดันมันเข้ามานะคุณซีเวียร์”
ปากเล็กเอ่ยออกมาเสียงสั่น รู้สึกคับแน่นไปทั่วช่วงล่าง ทั้งเจ็บ ทั้งแน่นตรงส่วนนั้น ในขณะที่หัวเห็ดแดงแจ๋ถูกส่งเข้ามาแค่เพียงปลายของมัน
“เป็นเมียฉันก็ใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไปได้”
“อื้อ...จะ...เจ็บจัง อ๊ะ!” ฝ่ามือเล็กดันหน้าท้องของเขาเอาไว้ ซึ่งตอนนี้กำลังพยายามยัดท่อนเอ็นใหญ่ยักษ์เข้ามาตรงส่วนนั้นของฉัน
“แต่ข้าวไม่มีเสื้อผ้า ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีเอกสารอะไรเลย อ๊า..” พยายามสรรหาคำพูดสารพัดเพื่อให้เบี่ยงความสนใจของเขา แต่เหมือนมันจะไม่ได้ผล
“อืม ...ไม่ดื้อเดี๋ยวซื้อให้”
สวบ!!
- ผู้เขียน
