หลายวันต่อมา
“ใบข้าว!”
“คะเฮีย” ปากเล็กขาลรับโดยที่ไม่ได้หันไปมองคนตัวโตที่นั่งทานมื้อเช้าอยู่ฝั่งตรงข้ามแต่อย่างใด
นัยน์ตากลมโตกำลังกวาดอ่านเนื้อหาวิชาเรียนที่เพื่อนส่งมาให้อย่างเคร่งเครียด ซึ่งในช่วงที่อาจารย์สอนหัวข้อนี้พอดีฉันลาป่วยเลยไม่ค่อยเข้าใจเนื้อหาสักเท่าไหร่ ทั้งๆที่ไอรีสก็ติวให้ฉันไปแล้วเมื่อหลายวันก่อน
“ทานให้เสร็จก่อนดีมั้ย นี่อ่านมาทั้งคืนแล้วยังไม่บรรลุโสดาบันอะไรที่เธอว่าอีกเหรอ”
“แฮะ~ เฮียจำประโยคมั่วซั่วแบบนั้นได้ด้วยเหรอคะ” ฉันส่งยิ้มอายๆไปทางเฮียซีเวียร์ ไม่คิดว่าเขาจะจดจำคำพูดที่ฉันเอ่ยบอกปัดๆ ตอนที่เขาเข้ามาหนึบหนับฉันเมื่อคืน ในขณะที่กำลังตั้งใจอ่านหนังสืออยู่บนเตียงนอน ซึ่งมันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับการบรรลุโสดาบันเลย ฉันจะบาปมั้ยเนี่ย
“รีบทาน เดี๋ยวจะมาบ่นว่าสายไม่ได้นะ เร็วเข้า!” ว่าไม่ว่าเปล่า มือหนาเลื่อนแก้วนมที่แม่บ้านพึ่งเอามาเสิร์ฟเมื่อสักครู่มาตรงหน้
