ณ ZERO ONE CLUB
ข้าวฟ่างจูงมือลูกชายตัวน้อยลงจากรถ ก่อนจะเงยหน้ามองป้ายไฟนีออนของร้านผับที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเหมือนบ้านของเธอเมื่อ 4 ปีก่อน ความทรงจำต่าง ๆ หวนกลับมา ทั้งเสียงเพลง เสียงหัวเราะ และช่วงเวลาที่เธอเคยพึ่งพาที่นี่
เจ้าของร่างเล็กสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเดินตรงไปที่ประตูร้าน มือบางเอื้อมผลักบานประตูเข้าไป
“คุณลูกค้าคะ ผับเราเปิดหกโมงเย็น…” เสียงของ “ผู้จัดการร้าน” เอ่ยขึ้นโดยอัตโนมัติ ก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นใบหน้าคุ้นเคยตรงหน้า
“สวัสดีค่ะผู้จัดการ พี่ซีโร่อยู่ไหมคะ?” เรีนวปากสีสวยถามด้วยรอยยิ้มบาง ๆ
ผู้จัดการร้านยังยืนอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะตั้งสติแล้วตอบ “คุณซีโร่ไปรับคุณหนูลมที่สนามบินเดี๋ยวก็คงกลับมา… แล้วนี่…”
สายตาของผู้จัดการลดลงไปมองเด็กชายตัวน้อยที่ยืนจับมือข้าวฟ่างอยู่ พายุเองก็ไม่รอให้ใครถาม ยกมือไหว้ตามที่แม่สอน พร้อมแนะนำตัวเสียงใส
“สวัสดีฮะ คุณป้า ผมพายุ ลูกมี้ฟ่า
