ข้าวฟ่างเดินไปเรื่อย ๆ ปล่อยให้เท้าของตัวเองพาไปตามทาง ขณะที่น้ำตายังไหลอาบแก้มออกมาเป็นสาย หัวใจของเธอเหมือนถูกบีบอัดแน่นจนเจ็บไปหมด ทุกอย่างพังทลายลงในวันเดียว บ้านที่เคยอยู่ก็ไปไม่ได้อีก เพื่อนสนิทที่เคยอยู่ข้าง ๆ ก็ถูกสั่งห้ามไม่ให้เจอ ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง
“ฉันไม่มีที่ไปแล้วจริง ๆ”
เธอพึมพำกับตัวเอง ก้มหน้ากอดตัวเองเอาไว้แน่นก่อนจะก้าวข้ามถนนโดยไม่ทันมองสัญญาณไฟ
บรืนนนน!
เสียงเครื่องยนต์คำรามใกล้เข้ามาพร้อมกับเสียงเบรกกะทันหัน เสียงยางเสียดสีกับถนนดังลั่นจนหัวใจข้าวฟ่างแทบหยุดเต้น
“เฮ้ยยย! เดี๋ยวโว้ย!!”
เธอชะงัก หันไปมองทันทีที่รถมอเตอร์ไซค์จอดสนิท ห่างจากตัวเธอไม่ถึงคืบ
“ชิบหาย! นี่กูจะชนเธอรอบที่สามแล้วนะโว้ย!”
เสียงสบถอย่างหัวเสียทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมอง คนขับถอดหมวกกันน็อกออก เผยให้เห็นใบหน้าคมเข้มที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด
“พะ..พี่ซีโร่…”
ข้าวฟ่างพึมพำออกมาเบา ๆ
