หลังจากเข้าห้องน้ำ
หมอเชนจูงมือหลานชายตัวน้อยเดินไปตามทาง พลางถอนหายใจเบา ๆ
“พายุครับ ฟังลุงนะ” เชนก้มลงพูดเสียงนุ่ม “ต่อไปอย่าเรียกชื่อพ่อแบบนั้นอีกนะครับ มันไม่ดี เดี๋ยวคนอื่นมาได้ยินเข้า”
เด็กชายเงยหน้าขึ้นมองลุงตาใสแป๋ว “อ้าว ทำไมล่ะฮะ? ก็คุณลุงเรียกพ่อแบบนั้นเอง”
เชนหน้าเหวอไปครู่หนึ่ง รีบก้มลงกระซิบเสียงเข้ม “ชู่ววว! ไม่พูดครับ ฟังลุงนะครับ” เขาเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “คุณพ่อมีชื่อจริงของเขา รอให้ถึงวันที่หม่ามี้บอกพายุเองนะครับ ตอนนี้ยังพูดไม่ได้”
เด็กชายขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะถามต่อด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ “แล้วคุณพ่อรักพายุไหมฮะ ทำไมไม่เคยมาหาเลย”
เชนชะงักไปทันที ถูกคำถามนี้เล่นงานจนตอบไม่ถูก เขามองใบหน้าเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสา ก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วลูบศีรษะเด็กชายเบา ๆ
“รักสิครับ…รักมากด้วย” เชนตอบเสียงหนักแน่น “แต่บางครั้ง…ผู้ใหญ่ก็มีเหตุผลของเขา เดี๋ยวพอถึงเวลา
