4 ปีต่อมา
ภายในบ้านของป้าสายทิพย์ อากาศช่วงเช้าสดชื่นแต่บรรยากาศอบอวลไปด้วยความอบอุ่นปนเศร้าเล็กน้อย ข้าวฟ่างยืนอยู่กลางห้อง มือบางลูบสัมผัสกระเป๋าเดินทางของตัวเองเบาๆ ดวงตาไหววูบเล็กน้อยเมื่อตระหนักว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า เธอกำลังจะออกเดินทางกลับประเทศไทย
สายทิพย์มองหลานสาวด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“หนูคิดดีแล้วใช่ไหมลูก ที่จะกลับไปอยู่ไทย”
ข้าวฟ่างเงยหน้าขึ้น ยิ้มบางๆ ให้ป้าของตัวเอง ก่อนตอบเสียงหนักแน่น
“ค่ะ ที่นั่นเป็นบ้านเกิดของฟ่าง พ่อกับแม่ก็อยู่ที่นั่น ฟ่างคิดว่าตอนนี้ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้วค่ะ”
สายทิพย์พยักหน้าช้าๆ แม้จะรู้สึกใจหายที่ต้องห่างจากหลาน แต่ก็เคารพการตัดสินใจของเธอ ขณะเดียวกัน เสียงทุ้มของเชน ลูกชายของป้าสายทิพย์ก็ดังขึ้น
“โถ คุณแม่ครับ ผมเองก็ต้องไปทำงานที่ประเทศไทย ไม่มีใครทำร้ายฟ่างได้หรอกครับ”
ชายหนุ่มพูดพลางตบบ่าข้าวฟ่างเบาๆ ราว
