“ขอบคุณค่ะ พี่ซีโร่ ที่ช่วยฉันออกจากดงหมากัด”
ข้าวฟ่างกระซิบเบา ๆ ใกล้ใบหูของร่างสูง กลิ่นน้ำหอมเย็น ๆ ของเขาแตะจมูก ทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ มันช่างคล้ายกับกลิ่นของใต้ฝุ่น เจ้าของใบหน้าสวยสะบัดหน้าพรืด ส่วนทางซีโร่ปรายตามองเธอเล็กน้อย ก่อนยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“อืม ไม่สำคัญ”
“แล้วเรียกฉันมามีอะไรคะ?”
ข้าวฟ่างเงยหน้าถามอย่างสงสัย แต่พอได้ยินคำตอบ หัวใจดวงน้อยก็หล่นวูบลงไปที่ตาตุ่ม
“เรื่องงานน่ะ”
“ฉะ…ฉันฝึกงานไม่ผ่านเหรอคะ!?”
น้ำเสียงตกใจของเธอทำให้ซีโร่ขมวดคิ้ว พร้อมกับคนตัวเล็กที่เตรียมจะน้ำตาตกได้ทุกเมื่อ ก่อนจะได้นิ้วหนาดีดเข้าที่หน้าผากมนเบา ๆ เพื่อเรียกสติเธอกลับคืนมาอีกครั้ง “เพี๊ยะ”
“เลอะเทอะ กิจการไปได้ดีขนาดนี้ ฉันจะไล่พนักงานออกทำไม?”
“แต่ฉัน… ฉันทำแก้วไวน์แตก แก้วค็อกเทลแตก จานก็แตก…”
คนตัวเล็กสารภาพรัวเร็ว จนทำให้หางคิ้วของซีโร่กระตุกเล็กน้อย นี่มันอะไรกัน… แก้วที่แตกเมื
