ณ สนามบินสุวรรณภูมิ
เสียงประกาศเที่ยวบินดังแว่วอยู่เป็นระยะ บรรยากาศในสนามบินเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ข้าวฟ่างยืนมองรอบตัว พลางสูดหายใจลึก มีทั้งความรู้สึกตื่นเต้นและกังวลปะปนกันไปหมด
เชนวางมือลงบนศีรษะของคนตัวเล็กเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้น “เดี๋ยวพี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะฟ่าง”
เจ้าของใบหน้าสวยพยักหน้า “ค่ะ พี่เชน”
เมื่อคนตรงหน้ารับทราบ เชนหันไปมองเด็กชายตัวน้อยที่ยืนเกาะมือแม่แน่น จากนั้นก็เอ่ยปากชักชวน
“พายุครับ ไปเข้าห้องน้ำกับลุงไหม?”
เจ้าตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก “ไปฮะ” พูดจบก็ปล่อยมือแม่ แล้วรีบวิ่งไปจับมือผู้เป็นลุงแทน
ขณะข้าวฟ่างมองภาพนั้นแล้วยิ้มบางๆ แล้วส่ายหัวเบาๆ “เด็กคนนี้เถอะ… ถ้าสนิทกับใครแล้วก็ติดเป็นตังเมเลย”
เชนหัวเราะ “ก็ดีแล้วไง แปลว่าพายุเข้ากับทุกคนได้ง่าย”
“งั้นฟ่างรออยู่ตรงนี้นะคะ” เรียวปากสีหวานบอก ขณะที่มือเล็กจับกระเป๋าแน่น แม้จะพยายามควบคุมอารมณ์
