“ใช่…ฟ่างเอง” ข้าวฟ่างเอ่ยเสียงสั่นเล็กน้อย ขณะเงยหน้าขึ้นสบตากับเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันนานแรมปี
ลมเหนือชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะรีบก้าวเข้ามาสวมกอดเธอแน่นด้วยแรงคิดถึง ร่างของหญิงสาวสั่นไหวเล็กน้อย น้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ไปอยู่ไหนมา…ฮึก…รู้ไหมว่าฉันตามหาแกแทบพลิกแผ่นดิน เป็นห่วงจะตายอยู่แล้ว ฮึก…” ลมเหนือพูดเสียงสะอื้น ทั้งน้ำเสียงและอ้อมกอดนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใยที่เอ่อล้น
ข้าวฟ่างกอดตอบ ลูบหลังเพื่อนเบา ๆ อย่างปลอบโยน “กลับมาแล้วไง…กลับมาแล้ว…”
ทั้งสองยังไม่ทันได้พูดอะไรกันต่อ จู่ ๆ ก็มีเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นจากด้านหลังร้าน “มี้ฟ่างฮะ! นี่พายุต่อเลโก้เป็นรูปม้าได้ด้วย! ดูสิๆ!”
เสียงเด็กชายตัวน้อยทำให้ลมเหนือต้องละสายตาจากเพื่อนสนิท แล้วหันไปตามเสียง เธอชะงักทันที เมื่อเห็นเด็กชายตัวเล็ก ๆ หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู แต่สิ่งที่ทำให้เธอต้องนิ่งไปคือ…ใบหน้าเด็กคนน
