เมื่อคิดว่าเอื้อมดาวหลับไปแล้ว เหนือตะวันจึงยันกายลุกขึ้นนั่งพิงกับขอบเตียงนอน ชายหนุ่มพิศมองใบหน้าสวยหวานของสตรีที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกศัตรูเนิ่นนาน คราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อนอยู่ตามร่องแก้มทั้งสองข้างของหล่อน บอกได้ดีทีเดียวว่า เขาทำให้หล่อนเสียใจมากมายขนาดไหน...
ทั้ง ๆ ที่ไม่อยากจะทำอย่างนี้ ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยคิดจะล่วงเกินหล่อนสักนิด แต่ความน่ารักของหล่อนก็ทำให้เขาลืมตัวได้ทุกทีที่เข้าใกล้หล่อน เขารู้ดีว่าการกระทำของเขานั้นทำให้เอื้อมดาวเสียใจไม่น้อยเลยทีเดียว แต่จะให้เขาทำอย่างไรได้ล่ะ จะให้เขาบอกว่ารักหล่อน ต้องการหล่อนอย่างนั้นเหรอ
เขาทำไม่ได้!!! เขายังจำได้ติดตาว่าพ่อกับแม่เขาตายยังไง ใครเป็นคนฆ่า
ความแค้นนี้มันยิ่งใหญ่ จนเขาไม่สามารถที่จะลบเลือนมันไปจากจิตใจได้แม้แต่วินาทีเดียว ถึงแม้ว่าเขาจะเริ่มรู้สึกดีกับเอื้อมดาวมากขึ้นแล้ว แต่ถ้าจะให้เขายอมรับเอื้อมดาวเขาคงทำไม่ได้ ทำไมโชคชะตาต้องเ
