ร่างบางของเอื้อมดาว ถูกเหนือตะวันโยนลงบนเตียงนอนอย่างแรง เอื้อมดาวเจ็บจนน้ำตาไหล หล่อนเงยหน้ามองเขาอย่างหวาดหวั่นพรั่นพรึง
“เหนือค่ะ เอื้อม...เอื้อมขอโทษ เอื้อมไม่ได้ตั้งใจ” เหนือตะวันแสยะยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว เอื้อมดาวถอยหนีเขาไปจนสุดขอบเตียง
“เธอกล้าดีมาก” เสียงเขาเล็ดลอดไรฟันขาวสะอาดออกมา ฟังแล้วก็ให้สั่นสะท้านไปทั้งตัว
“เอื้อม...เอื้อมขอโทษ” หญิงสาวพูดซ้ำออกมาอีก น้ำตานองหน้า ความรักที่มีต่อเขาอย่างล้นเหลือ มันทำให้หล่อนรู้สึกผิดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน หล่อนไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเขาเลย ไม่เคยเลยจริง ๆ
เหนือตะวันถอนหายใจออกมาแรง ๆ อย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นน้ำตาของหล่อน เขาเดินไปหยุดยืนหันหลังให้หล่อน ที่หน้าต่างห้องบานใหญ่ ชายหนุ่มยกมือขึ้นกอดอก ยืนนิ่ง จ้องมองออกไปนอกหน้าต่างนั้นอยู่เนิ่นนาน ก่อนที่จะหันกลับมาจ้องมองร่างบางที่ตอนนี้ยังนั่งสั่นเทาอยู่บนเตียงด้วยสายตาอ่อนโยน มันเป็นสายตาที่
