“และดิฉันจะบอกให้เอาบุญนะคะ ว่าดิฉันไม่เคยรักลูกชายของคุณหญิงเลย ดิฉันแค่อยากจะแย่งเขามาจากดาริกาเท่านั้น และตอนนี้ดิฉันก็ทำสำเร็จแล้ว แหม...มันช่างรู้สึกสะใจเป็นบ้าเลยค่ะ ขอตัวนะคะ ฉันต้องไปแล้ว” เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิงสองคนนั้นลำธารก็ยิ้มเย้ยอย่างผู้ชนะ แต่พอหล่อนหันหลังกลับเดินจากไป รอยยิ้มนั้นก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความกังวลใจ
หล่อนไม่ได้อยากจะทำอย่างนี้ ไม่ได้อยากจะมีปัญหากับมารดาของภูรี แต่จะให้หล่อนทำยังไง ในเมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างมันบังคับหล่อนอย่างนี้ หญิงสาวเดินจากไป โดยที่หล่อนไม่รู้เลยว่าสายตาคมคู่หนึ่งมองตาหล่อนไปอย่างเจ็บปวดรวดร้าว
เขาได้ยินเต็มสองหูเลยว่า หล่อนไม่ได้รักเขา แต่อยากจะเอาชนะเท่านั้น ภูรีเจ็บปวดแต่เขาก็ต้องเก็บมันเอาไว้ ชายหนุ่มเดินตรงเข้าไปหามารดากับดาริกา เขาทำเหมือนกับว่าไม่ได้ยิน ไม่ได้รับรู้เหตุการณ์เมื่อก่อนหน้านี้สักนิด และเมื่อเขาเข้าไปถึงทั้งมารดาของเ
