หลายเดือนต่อมา
ฉันยืนมองบรรยากาศรอบๆ บ้านผ่านตรงระเบียงที่ฉันกำลังยืนอยู่ตอนนี้ มันค่อนข้างเงียบสงบมากๆ เลยละ... อาจจะเพราะบ้านพวกฉันมันอยู่แถบชานเมืองมันก็เลยไม่ได้แออัดเหมือนอยู่ในใจกลางเมือง พี่เหนือเองก็ไปๆ มาๆ โรงพยาบาลมีเคสใหญ่ถึงจะเข้าไปดู ที่เหลือก็ยกให้พี่น้ำหนาวกับแฟนพี่หนาวบริหารจัดการไป
ช่วงนี้พี่เขาจะคอยดูแลแต่ฉันนี่แหละ
“มายืนรับลมอีกแล้วหรอครับคุณแม่?” เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลังฉันก่อนที่เอวฉันจะถูกสวมกอดเอาไว้หลวมๆ
“ออกมายืนแค่แปปเดียวเองค่ะ แล้วฝนก็ไม่ได้ตกด้วย...”
“ฝนไม่ตก แต่ฝุ่นเยอะไงละครับ เราก็ต้องระวังสุขภาพหน่อย” ฉันอมยิ้มให้กับคำพูดพี่เหนือที่เต็มไปด้วยความห่วงใย ก่อนจะหมุนตัวไปกอดเอวพี่เขาไว้พร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าพี่เขา
“ก็ถ้านาป่วยอะ นาก็มีพ่อจ๋าดูแลไง...”
“ก็ถ้าพูดไม่ฟัง พ่อจ๋าก็ไม่ดูแล้วนะ...”
“จะไม่ดูจริงดิ? ทำใจได้หรอเราอะ...” ฉันพูดพร้อมกับบีบแก้
