คนตัวโตพยักหน้ารับ “ใช่ แม้แต่ตอนที่เห็นรูปที่รันส่งมาให้ พี่ก็ยังหยุดรักรันไม่ได้ แม้จะพยายามแค่ไหนก็ตาม ความรักที่พี่มีต่อรันมันมากมายจนไม่สามารถถอนตัวถอนใจได้เสียแล้ว”
“พี่โรม... รันขอโทษ...” น้ำตาร่วงกราวอาบแก้ม
“รันเป็นเด็กไม่ดี รันทำให้พี่โรมต้องทรมาน ถ้ารันยอมไปพบพี่โรมตั้งแต่แรก เรื่องพวกนี้ก็คงจะไม่มีทางเกิดขึ้น และป่านนี้เราคงจะมีลูกกันไปแล้ว”
โรมพัทระบายยิ้มบางๆ ใช้นิ้วแกร่งสะกิดยอดทรวงอกของภรรยาแผ่วเบา แต่กระนั้นก็ทำให้กายสาวสะท้านสะเทือน มารันเผลอตัวครางออกมา
“พี่โรม...”
“เรื่องนี้เราผิดด้วยกันทั้งสองคน รันผิดที่เอาแต่ใจ และก่อเรื่องมากมาย แต่พี่เองก็ผิดเช่นกัน พี่ทำให้เธอเจ็บ พี่ข่มขืนเธออย่างป่าเถื่อน พี่ขอโทษนะ... ขอโทษที่ทำร้ายเธอ เพราะถึงแม้ว่าเธอจะผิดสักแค่ไหน แต่พี่ก็ไม่มีสิทธิ์ไปทำกับร่างกายของเธอแบบนั้น พี่ขอโทษ...”
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความละอาย สายตาที่เต็มไป
