มารันกรีดร้องครวญครางด้วยความรัญจวนใจ หล่อนดิ้นพล่านอยู่บนโซฟา โดยมีโรมพัทคุกเข่าอยู่กับพื้นและดื่มกินไปทั่วทั้งกายสาวอย่างหิวกระหาย ทั้งจูบ ทั้งเลีย ไปทั่วทุกอณูเนื้อไม่มีว่างเว้น ความหอมหวานของผิวสาว ความอวบอิ่มนุ่มหยุ่นของเต้างามทำให้ชายหนุ่มไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป
โรมพัทลนลานปลดเข็มขัดหนังของตัวเอง รูดซิปและปลดปล่อยกางเกงขายาวให้หล่นลงไปกองที่ข้อเท้า จากนั้นก็สลัดมันทิ้งอย่างเร่งร้อนไร้ความอดทน เขาก้มต่ำลงมาหาหญิงสาวที่นอนดิ้นพล่าน มือไขว้คว้าหาเขาตลอดเวลาอีกครั้ง ปากร้อนผ่าวนาบไปตามผิวสาวอย่างหวงแหน มือหนากำลังจะกระชากบ็อกเซอร์ให้หลุดตามกางเกงขายาวไป แต่เสียงครางแผ่วเบาของหญิงสาวตรงหน้ามันหยุดเขาเอาไว้ได้อย่างชะงักนัก
“วายุ... วายุได้โปรด...”
วายุหรือ? วายุอย่างนั้นหรือ...
“ระยำ!” โรมพัทหน้าแดงก่ำด้วยความเดือดดาล เขาไม่ต้องการได้ยินชื่อของผู้ชายคนไหนจากปากของมารัน แม้ว่
