คราวนี้พราวฟ้ากลับยิ่งมึนตึ้บขึ้นไปอีก เพราะพ่อลูกชายบอกว่าจะถอนหมั้นแต่ฝ่ายหญิงกลับบอกให้กำหนดวันมาได้เลย นี่มันอะไรกันเนี่ย
“น้าว่า... ถ้าหนูรันสะดวก ขึ้นมาพบน้ากับพ่อโรมที่กรุงเทพฯ ได้ไหม หรือว่าจะให้น้ากับพ่อโรมไปที่โคราชก็ได้”
ไม่มีอะไรที่จะต้องหวาดกลัวอีกต่อไปแล้ว วายุทำมัน เขาทำให้หัวใจของหล่อนเจ็บปวด ขมขื่นและทุกข์ทรมาน เขาจากไปโดยไม่คิดจะล่ำลา จากไปอย่างไร้เมตตา ต่อจากนี้ไปมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้วที่จะต่อสู้เพื่อหัวใจของตัวเอง เพราะหัวใจของหล่อนมันได้แหลกเหลวไปหมดแล้ว
“หนูจะขึ้นไปหาคุณน้าที่กรุงเทพฯ เองค่ะ”
พราวฟ้ายิ้มกับโทรศัพท์ “แล้วหนูรันจะมาเมื่อไหร่ล่ะจ๊ะ น้าจะได้บอกพ่อโรมให้รอ เผื่อพ่อโรมจะติดงานที่ต่างจังหวัดอีก”
มารันยิ้มเศร้าหมอง ก่อนจะตอบออกไปเสียงเจือสะอื้น “หนูจะเดินทางพรุ่งนี้เช้าค่ะ น่าจะถึงบ้านคุณน้าตอนเย็นๆ”
“งั้นน้าจะรอนะ เดี๋ยวน้าจะบอกพ่อโรมด้วย”
“ค่ะ
