“ท่านก็ออกไปสิ”
“ข้าอยากดูเขากินนม”
“มันใช่เวลาดูหรือไม่ ก่อนคลอดยังมิไยดี ยามนี้จะอยากดูเพื่ออะไร”
“ก็นั่นเขากำลังแย่งนมของข้าดื่มอยู่มิใช่ ข้าก็ต้องดูสิ หากเขาดื่มหมดแล้วข้าจะกินอะไร” เขาพูดด้วยหน้าซื่อ แต่จิตใจสกปรกนัก ขนาดลูกชายของเขายังจะมาแย่งดื่มนมจากเต้าอีกงั้นเหรอ
“เจ้ามิได้กินจากน้องสาวข้าแล้วหรอกหรือ กินข้างนอกอิ่มหนำ มิกลับตำหนักมาหลายเดือน เหตุใดมิหิ้วหอบกันมากินที่ตำหนักด้วยเล่า จะได้ไม่ต้องลักลอบ”
เซี่ยหมิงหลันรังเกียจเดียดฉันท์นัก เขาเป็นผู้ชายสกปรก สตรีมีครอบครัวก็ยังจะไปเกี่ยวพัน ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีเลยสักนิด
“เจ้าพูดจาหยาบคายเช่นนี้ได้อย่างไร ข้ามิได้ทำเช่นนั้นเสียหน่อย”
“ท่านกล้าสาบานหรือไม่เล่า ว่ามิได้ไปหาน้องสาวข้า” เสียงดังตวาดลั่นตำหนัก ทำให้จื่อเซิ่งที่นิ่งเงียบร้องขึ้นมาอีก จนหมิงหลันได้สติอีกครั้ง
นางไม่ควรใส่ใจกับเขา จนทำให้ลูกนางต้องตกอกตกใจ
“
